De onmogelijke vraag over de kip en het ei kan ook worden losgelaten op allerlei andere aspecten in het leven. Zo ook op het onderwijs versus de maatschappij. Want wie kan definitief en afdoende antwoord geven op de vraag welke sector primair verantwoordelijk is voor onze welvaart en voor economische (negatieve) groei?
Veel mensen zullen geneigd zijn om sectoren als ‘industrie’ en ‘dienstverlening’ te noemen. Anderen zullen overtuigd zeggen dat die primaire sector juist het onderwijs is. En het zal geen verrassing zijn dat deze laatste overtuiging op sympathie kan rekenen. Want veel verwerving van kennis en vaardigheden start namelijk op onderwijsinstellingen. En de kinderen en jongeren die de kennis en vaardigheden verwerven gebruiken die vervolgens om (veelal buiten het onderwijs) geld te verdienen voor henzelf en via de belastingen voor ‘de maatschappij’.
Als de onderwijsinstellingen steken laten vallen, dan zijn toekomstige werknemers en zelfstandigen onvoldoende voorbereid om op een juiste wijze te functioneren na hun onderwijsloopbaan. Dit kan weer leiden tot kosten voor de maatschappij, bijvoorbeeld in de vorm van uitkeringen en justitiële kosten. Goed onderwijs kan daarentegen leiden tot mensen die goed zijn voorbereid om zelf geld te verdienen, luxe goederen aan te schaffen en belastingen af te dragen.
Kort door de bocht is op bovenstaande manier te beredeneren dat goed onderwijs zorgt voor welvaart en een groeiende economie en dat slecht onderwijs zorgt voor het tegendeel. Uiteraard is dat te simpel, maar een feit is wel dat wij met z’n allen gebaat zijn bij goed onderwijs. En de belangrijke vervolgvraag is of wij dat wel bieden in Nederland.
Onderwijszaken 