Als ouders dat willen, moet je dan altijd hun kind accepteren als nieuwe leerling? Veel mensen zullen geneigd om deze vraag met ‘ja’ te beantwoorden. Maar ik heb op dit punt in de loop der jaren een andere mening gekregen. Er kunnen verschillende redenen zijn om een kind te weigeren namelijk.
Soms is het beter voor het kind om niet als leerling te worden toegelaten namelijk. Want soms heeft een kind meer zorg nodig dan wij kunnen bieden en in zo’n geval is er beter passend onderwijs voor handen in ons land. Ook kan het voorkomen dat een leerling zoveel fysieke aanpassingen in een school vergt dat dit niet te bekostigen is, terwijl er elders een reeds aangepaste school beschikbaar is.
Maar ook gebeurt het steeds vaker dat een kind wordt aangemeld die er bij het bijzonder onderwijs (bijna) op straat is gezet wegens wangedrag. Meestal van de leerling zelf, maar soms ook van de ouders. En dan beginnen de ouders winkelgedrag te vertonen, want hun kind moet naar school tenslotte. Ze beginnen vaak bij traditionele vernieuwingsscholen in de omgeving (zoals Dalton- of Montessori-onderwijs), maar als ze daar ook nul op hun rekest krijgen, stappen ze vol zelfvertrouwen onze school binnen.
Dat zelfvertrouwen is soms zo groot dat ze meteen maar vertellen in welke groep hun kind moet komen en leggen ze gelijktijdig een lijst met eisen op tafel. Extra ondersteuning voor rekenen uiteraard, een speciale tafel en stoel die aan allerlei ergonomische eisen voldoen is een kleinigheid, wekelijks overleg tussen de leerkracht, intern begeleider en hen is logisch en natuurlijk heeft hun kind ook allerlei dure onderzoeken nodig. Of wij daar maar even voor willen zorgen.
Het is wel eens gebeurd dat de ouders niet eens hoorden dat wij vertelden dat hun kind helemaal geen leerling op onze school is en dat wij dus helemaal niet beginnen aan dergelijke dingen. Als het wel doordringt, zijn ze vaak verontwaardigd: wij zijn toch een openbare school? Dus wij moeten toch iedereen accepteren? In zo’n geval is heten kwestie van diep zuchten en netjes uitleggen dat het zo toch echt niet werkt. En dat wij van mening zijn dat een ander soort onderwijs beter is voor hen. Pardon, voor hun kind.
Geschreven op: maandag 9 februari 2009