De school gaat uit en alle kinderen stromen uit de drie deuren naar buiten. Op weg naar huis, een vriendje om mee te spelen of naar mama of opa die staat te wachten. In de handen een rekenschriftje met wat extra opgaven, een mooie tekening voor de jarige oma of de gymtas met zolangzamerhand wel erg muf ruikende gymspullen. Het is een geroep en gelach van jewelste. Een juf wordt even apart genomen door een moeder en een andere juf plakt nog even een pleister of een geschaafde knie. Ik zie het allemaal gebeuren vanuit mijn plekje bij de trap in de centrale hal.
Dan opeens paniek bij de achterdeur! Bilal komt rennend de school binnen, terwijl hij heel goed weet dat rennen door de school uit den boze is. Er is duidelijk iets ernstigs aan de hand. Hij vergeet bijna te stoppen en dreigt tegen mij tot stilstand te komen terwijl hij schreeuwt: ‘Wesley en Faratin vechten met Li en Peter!‘. Ik bedenk mij geen moment en ren voor hem uit naar buiten. Want zeker Faratin is een bekende naam; een jongen die een dikker dossier bij de politie heeft dan hij ooit in het onderwijs heeft opgebouwd. Als we zijn spijbeldossier niet meetellen tenminste.
Buiten aangekomen zie ik duwen, trekken en slaan en hoor ik allerlei woorden in minstens drie talen. En twee daarvan beheersde ik alleen op het niveau van scheldwoorden, dus dat kwam nu goed uit. Ik loop op de jongens toe en vraag wat de bedoeling is van dit gedrag op ons schoolplein. De twee leerlingen antwoorden dat zij niets hadden gedaan en er alleen langs wilden op weg naar huis. Hen en hun ouders kennende geloofde ik dat antwoord wel. De twee hangjongeren (dat was namelijk hun favoriete tijdverdrijf) reageerden amper tot niet en bleven vervelend doen. Het moment dat Faratin uit zou halen om Peter een stomp te geven, stopte zijn hand halverwege in de lucht, omdat mijn hand zijn arm tegenhield. Even was hij stomverbaasd en toen begon het gescheld in twee talen.
Ik vroeg beiden te vertrekken en Wesley deed dat ook, maar Faratin peinsde er niet over. Ik gaf hem de keuze om vrijwillig of onder dwang te vertrekken. Volgens hem moest ik dat niet proberen. Pech voor hem deed ik dat dus wel en ik zette hem zonder pardon aan de andere kant van de straat. Voor hij onder gegniffel van leerlingen afdroop kreeg ik nog naar mijn hoofd: ‘Ik maak je af, ik zweer het!‘.
Geschreven op: zaterdag 10 februari 2007
Onderwijszaken 