Geld verdienen? Start een jeugdhulpverleningsclub.

In jeugdhulpverlenersland duiken steeds meer clubjes op die met behulp van belastinggeld wel ‘even’ kinderen en jongeren gaan redden. Uiteraard zitten er soms goede mensen achter, maar te vaak lijkt het er op dat men zichzelf een goed betaald baantje probeert te bezorgen, met een prima onkostenvergoeding.

Resultaten boeken, verantwoording afleggen en zorgvuldig handelen zijn termen die wel worden worden uitgesproken. Maar er naar handelen is vaak iets totaal anders. Cliënten worden geworven en begeleid. Maar begeleiden is wat anders dan over een kind praten en met een jongere naar afspraken gaan. Begeleiden hoort gericht te zijn op de toekomstige ontwikkeling van het kind, van de jongere zelf. Hij moet zich namelijk straks zelfstandig kunnen redden in de maatschappij.

Clubjes als De Care Express en Multi Plus Zorg & Dienstverlening zijn òf amateuristisch òf zelfverrijking. En soms allebeide. Er is zowel sprake van flinke sommen belastinggeld die worden weggegooid als van mislukte kansen voor kinderen en jongeren. Dan zou je toch een goede controle verwachten. Maar vreemd genoeg lijkt er in jeugdhulpverlenersland geen toezicht te bestaan. Wat een gemiste kansen voor de toekomstige generaties.

Crisis? Laat je kinderen er niet onder lijden!

Als je de media mag geloven zit ook Nederland diep in het moeras dat kredietcrisis heet. Ik kan niet zeggen dat ik het zelf merk of om mij heen zie, maar toch zijn er wel degelijk mensen die er last van hebben. Een behoorlijke groep omdat ze te naïef gretig op de beurs waren, maar ook een groep die wederom klappen heeft gekregen. Ik zeg met nadruk ‘wederom’ omdat dit een groep betreft die vrijwel iedere keer de klappen opvangt.

Om hen, en alle anderen die het niet breed hebben, een kleine service te bieden, heb ik onderstaand overzicht gemaakt. Want kinderen mogen niet de dupe worden van deze wereldwijde crisis!

Attracties met korting

Uitstapjes met de kinderen

Uit met korting

Kinderen met de trein

Tegemoetkoming studiekosten

Gratis schoolboeken

Belasting terugvragen jongeren

Vakantie in je eigen buurt

Betaalbare kindervakantiekampen

Geschreven op: vrijdag 13 maart 2009

Basisscholen besteden aandacht aan scheidingen en rouwverwerking

Stichting Jonge Helden uit Bussum heeft basisscholen benaderd met hun programma’s en workshops op het gebied van rouwverwerking en scheidingen. Een vijftal brede scholen hebben positief gereageerd op het aanbod. Hieronder ook PC basisschool de 3Sprong in Lelystad, waar men aandacht gaat besteden aan de leerlingen van wie ouders zijn gescheiden of gaan scheiden.

Het doel van Stichting Jonge Helden is: voorkomen dat kinderen/tieners ernstig vastlopen, nadat ze met een ingrijpend verlies te maken hebben gehad dat ze niet (voldoende) hebben kunnen verwerken. Dit kunnen kinderen en jongeren zijn waarvan de vader, moeder, broer of zus is doodgegaan. Of kinderen van scheidende of gescheiden ouders.

De basisschool in Lelystad wordt ondersteund door twee orthopedagogen en gaat leerlingen van wie de ouders zijn gescheiden of in scheiding liggen, begeleiden. De begeleiding van de leerling vindt onder schooltijd plaats en gaat daarmee ten koste van de lestijd. Een mooi en ongetwijfeld nuttig initatief dat helaas weer binnen de school moet worden uitgewerkt, in plaats dat de maatschappij hier een andere, betere oplossing voor vindt. Op deze wijze blijft er weer minder tijd over voor rekenen, taal en andere belangrijke vakken. En straks krijgt het onderwijs weer klachten over de slechte resultaten op die gebieden.
 
De stichting claimt een nieuwe aanpak te hebben ontwikkeld en start behalve in Lelystad ook met een proef op basisscholen in Den Bosch, Hilversum, Zoetermeer en Alkmaar. Het programma bestaat onder meer uit een ouderavond, individuele kennismakingsgesprekken en groepsbijeenkomsten. De programma’s zijn gebaseerd op de Gedeeld Verdriet-programma’s, ontwikkeld door het Expertisecentrum Omgaan met Verlies. Dit is een grote naam voor een eenmansbedrijfje die samenwerkt met andere eenmansbedrijfjes.

Geschreven op: maandag 2 maart 2009

Intelligentietest: wanneer stopt al dat toetsen in het basisonderwijs?

Meer en meer bekruipt mij het idee dat we de leerlingen op de basisschool niet meer kind laten zijn, maar ze als een product beschouwen. En producten moeten gemeten kunnen worden, anders kunnen aandeelhouders (overheid, ouders?) niet tevreden worden gesteld. Dus hoor je als beetje basisschool de Cito B.V. in om toetsen te leveren, waar je van groep 1 tot en met groep 8 de leerlingen mee kan lastigvallen. Of ze nu willen of niet en of het nu zinvol is of niet. Kinderen hebben niets in te brengen tenslotte.

Nu is die Cito B.V. weer met iets nieuws gekomen: de Intelligentietest. Volgens de toetsenbrigade wordt dankzij deze test duidelijk wat het verschil is tussen de capaciteiten van een kind en wat de leervorderingen zijn. Dit laatste dient uiteraard gemeten te worden met een andere toets van de Cito B.V.: de Eindtoets Basisonderwijs. Om ouders meer te betrekken bij de toetsellende is er nu ook een Eindtoets voor ouders. Volgens de makers van de Eindtoets meet deze toets indirect een aantal eigenschappen die van groot belang zijn voor de (verdere) schoolcarrière zoals leertempo, concentratie, motivatie, doorzettingsvermogen en intelligentie. Volgens hen presteren de meeste kinderen op de Eindtoets conform hun capaciteiten. Dit geldt dan weer niet voor alle leerlingen, want door bijvoorbeeld een gebrek aan motivatie of stimulans steken zij minder op van het basisonderwijs, dan hun even intelligente leeftijdsgenootjes die wél gemotiveerd zijn om te leren.

En om de aandeelhouders tevreden te houden, kan een een basisschool nu dus het verschil tussen capaciteiten en leervorderingen direct zichtbaar maken, door een Intelligentietest naast de Eindtoets Basisonderwijs af te nemen. De test duurt ongeveer een uur en een kwartier. En na de afname van de Intelligentietest stuurt de school het antwoordblad naar de Cito B.V. retour. De school ontvangt vervolgens een Leerlingrapport met het best passende brugklastype voor de leerlingen en een rapportage met hun intelligentie-index.

Nu hebben we toch bijna alles in kaart om de leerlingen op de juiste plek in het voortgezet onderwijs te plaatsen lijkt mij. Of moet de creativiteit nog gemeten worden? Of de conditie of …

Geschreven op: donderdag 29 januari 2009

Bakfietsen betekenen een nieuw parkeerprobleem

Over de tirannie van vouwfietsen in de trein schreef ik al eens, maar nu blijkt een ander soort fiets over voor overlast te zorgen: de bakfiets. En dan moet je niet denken aan zo’n ouderwets bakbeest, maar aan die kinder-bakfietsen die je overal ziet.

Het lijken mij best handige fietsen en je kan aardig wat meenemen; een stel kinderen, boodschappen, je hond of andere grote dingen. En het is nog eens erg milieuvriendelijk ook. Maar ze nemen zoveel ruimte in! Vooral rond scholen is het ’s ochtends en ’s middags een ramp aan het worden. Ik heb overigens het vermoeden dat hoe witter de school is en hoe hoger opgeleid de ouders, hoe meer van die bakfietsen er rond de school staan.

De gemeente Almere heeft het probleem een half jaar geleden al onderkend en heeft inmiddels (als het goed is) parkeerplaatsen aangelegd voor die fietsen. Ook de gemeente Utrecht is wakker geworden en Han van Dobben, de voorzitter van de wijkraad Binnenstad in de gemeente Utrecht, pleitte vorige maand voor een speciaal beleid voor deze bakfietsen. Verder krijgen steeds meer scholen en gemeenten klachten over de bakfietsen en hun eigenaren. Het gaat dan niet zozeer over de staat van die fietsen of de inhoud, maar over de plek waar ze geparkeerd worden en de ruimte die ze innemen.

Gewone fietsen worden overal tussengepropt, maar de eigenaren van de bakfietsen doen dat ook. Resultaat: een rommeltje op stoepen en bij fietsenstallingen waardoor anderen hun fiets niet meer kunnen stallen of niet kunnen meenemen. Het idee van de gemeente Almere lijkt dan ook een realistisch plan: aparte parkeerplaatsen voor die milieuvriendelijke bakfietsen. En dan wel betaald parkeren wat mij betreft.

Geschreven op: woensdag 14 januari 2009

24 Jaar; welke keuze heb je dan?

Je bent zelf 24 jaar en je hebt twee kinderen. Van twee verschillende vaders; eentje verblijft in de Antwerpse gevangenis en de andere woont ergens in Nederland.

Je jongste van bijna twee zou bij zijn vader in Antwerpen moeten zijn, maar je weet dat je kind dat niet is. Maar waar wel, vertelt niemand je. De oudste van vier jaar is bij jou en zorgt voor veel onrust vanwege rotte tanden en een stevige kaakontsteking.

Je bent nu weer met haar in Nederland, na twee maanden bedelen en geld bijeen schrapen in Vlaanderen. Dat bracht je meermalen in aanraking met de politie, maar het is uiteindelijk gelukt. Nu zit je samen bij een vage kennis in huis en je betaalt de huur door lief te zijn voor die man. Eigenlijk ben je bang om weer zwanger te raken, want zo ging het de vorige twee keren ook namelijk. Maar wat voor een keuze heb je?

Je weet dat de politie achter je aan zit; je staat met je kinderen op de telex in zowel Nederland als Vlaanderen. Als je ze vinden, raak je je kinderen zeker kwijt.

Je zou graag beide kinderen bij je hebben, je wilt een eigen plek om te wonen en misschien kan je achter de kassa bij een supermarkt. En een poes, want je oudste is daar dol op. Een zorgverzekering, zodat je kind naar het ziekenhuis kan, zonder dat ze zeggen dat je een slechte moeder bent. En natuurlijk school, want je kinderen moeten het beter krijgen.

Maar ja, welke keuze heb je op jouw leeftijd?

Geschreven op: vrijdag 29 augustus 2008

Waar komt jouw kind terecht?

Veel ouders hebben redelijk vast omlijnde gedachten over de toekomst van hun kind(eren). Soms komt de werkelijkheid in de buurt van deze gedachten, maar vaak ook niet. En dan hebben ouders het vaak over de toekomstige baan van hun kinderen. Met als uitgangspunt dat een goede baan een goede toekomst betekent. En een goede gezondheid staat samen met gelukkig zijn op de tweede plaats schat ik in.

Maar voor het zover is, is er nog een hele weg af te leggen. Allerlei soorten scholen en onderwijs, gedrag van ouders en opvoeding plus voeding thuis zijn slechts enkele obstakels op de weg richting de toekomst. Veel hangt voor een kind met elkaar samen en de rode draad zijn altijd weer het gedrag van de ouders en de opvoeding thuis. Dat ligt zo voor de hand dat wij het met z’n allen regelmatig lijken te vergeten. Want vaak wordt er bij problemen direct gewezen naar het onderwijs, want daar zijn alle fouten met een lespakket op te lossen tenslotte. Dat deze vreemde reflex iedere keer weer opduikt blijft mij verbazen met voorgaande informatie in mijn hoofd. Want al die echte en ervaren problemen zijn pas op te lossen als het thuisfront er primair bij betrokken is.

En thuisfront zou ik hier graag vertalen met ‘ouders’, maar de ervaring leert dat dit steeds vaker groepsleiders zijn (van leef-, behandel- of crisisgroepen) en/of een voogd. En niet alle kinderen die hier mee te maken krijgen, hebben gedrags- en/of persoonlijkheidsproblemen. Veel vaker betreft het situaties als onvermogen van ouders, drank- en/of drugsverslaving, allerlei soorten misbruik en verwaarlozing. Maar ook externe factoren spelen een rol. Denk hierbij aan misbruik (allerlei soorten) door derden, drank- en/of drugsgebruik door het kind (interessant is de oorzaak te weten) en loverboys.

Kortom: waar komt jouw kind terecht? Via een veilig familieleven in een eigen prettig leventje, in een leefgroep of in de daklozenopvang? Bij een sportclub, psycholoog of seksueel therapeut? Ik hoop dat alles goed gaat met jullie kinderen, want er zijn er al teveel waar het mis bij is gegaan!

Geschreven op: zondag 23 september 2007

Wat doen we elkaar soms toch aan??

Soms kan ik zo kwaad worden op anderen. Terwijl ik die personen helemaal niet persoonlijk ken. Maar als ik hoor wat we elkaar soms durven aan te doen, dan kan ik die woede moeilijk in bedwang houden. Dan wil ik iets doen; de een troosten en helpen en de ander tot val brengen. Zo hard mogelijk.

Dan krijg je een dossier op je bureau waarbij je na een paar minuten al stopt met lezen. Niet omdat dan iets beters te doen heb, maar omdat ik niet goed word van hetgeen ik lees.

Seksueel misbruik door familieleden, zo vaak in elkaar geslagen dat er blijvend letsel is, verkrachting door onbekende, misbruikt door loverboy, gedwongen prostitutie, mentaal mishandeld en zo kan ik helaas nog wel even doorgaan. En het lijkt wel of leeftijd er niet meer toe doet. Je leest deze verhalen niet alleen bij jongeren van 18 jaar of ouder, maar ook bij kinderen van 12 jaar of zelfs nog jonger.

Professioneel schijn je objectief te moeten blijven en mag je niet anderen veroordelen, want daar is een rechter voor. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Maar ik ben een mens. Mag ik kwaad worden en woordeloos veroordelen en mag ik intens verdrietig worden van hetgeen wij elkaar durven en kunnen aandoen? Want ik walg van dit soort praktijken!

Geschreven op: zondag 2 september 2007

Jeugdhulpverlening faalt

Zoals velen weten zwerven er een groot aantal jongeren door de Nederlandse straten op zoek naar alcohol, drugs, geborgenheid, liefde en vooral een slaapplaats. Deze jongeren zijn in de meeste gevallen wel degelijk bekend bij Bureau JeugdZorg (BJZ), maar vanwege grote achterstanden wordt er geen indicatie afgegeven en worden deze jongeren niet aangemeld bij één van de vele jeugdzorginstellingen.

BJZ kiest tegenwoordig eerst voor jonge kinderen, die anders misschien in een kofferbak worden gevonden. Deze keuze betekent dat jongeren van 14, 16 of 18 jaar op een enorme stapel dossiers terechtkomen en daar pas na lange tijd afkomen. Ook betekent het dat BJZ van jongeren die 18+ zijn, bij de eerste de beste mogelijkheid de indicatie intrekt. Hierdoor zijn de jongeren opeens aan zichzelf overgeleverd en aan instellingen als het maatschappelijk werk.

Overigens kan iedereen de keuze voor jonge kinderen begrijpen; de BJZ-medewerkers staan wat dit betreft regelmatig voor bijna onmogelijke keuzes. Dit omdat het geld en daarmee de menskracht ontbreekt om alle kinderen en jongeren te helpen. Hopelijk gaat minister Rouvoet hier snel iets aan doen. Net zoals ik hoop dat de minister iets gaat doen aan het idiote feit dat jeugdzorginstellingen vele kamers hebben leegstaan in onder meer kamertrainingscentra (KTC’s), residentiële voorzieningen en begeleid kamerprojecten.

Dit terwijl er zoveel jongeren rondzwerven die een plek nodig hebben. Jongens die in het criminele circuit terecht (dreigen te) komen, meisjes die in handen vallen van loverboys, jongeren die aan de drank en drugs raken en letterlijk onder de brug moeten slapen. Of voor sex een slaapplaats moeten kopen bij “vrienden”. Nederland is rijk, maar als je aan deze jongeren denkt, dan lijkt ons land zo arm…

Geschreven op: maandag 16 april 2007

‘Onderwijs vrij van ego’s en waar men klaarstaat voor de kinderen.’

Vandaag werd mij een oogwaarschijnlijk evenvoudige vraag gesteld door een buitenlandse collega. Namelijk: ‘Welke actoren zijn waarvoor verantwoordelijk in het Nederlandse basisonderwijs?‘. En daar zat ik, klaar om een antwoord te geven op uiteenlopende vragen over ons onderwijssysteem. Het is normaal om even na te denken voor je begint met antwoorden, zo dat deed ook ik.

En al denkend besefte ik dat deze vraag helemaal niet zo eenvoudig te beantwoorden is. Natuurlijk is het erg simpel om te vertellen welke actoren er formeel zijn en wat zij formeel doen. Maar de werkelijkheid is anders en dat wilde deze collega uiteraard horen. En terecht, want als ik elders in Europa op bezoek ben wil ik ook altijd de werkelijke situatie in het onderwijs weten en wil ik niet de propagandapraatjes horen.

De formele werkelijkheid zit ergens niet zo moeilijk in elkaar gelukkig. De wet wordt vastgesteld door de wetgever (landelijke overheid), de scholen worden gecontroleerd (onderwijsinspectie), de schoolgebouwen zijn bezit van de lokale overheid (gemeente), de standaard geldstromen komen zowel uit Den Haag als uit het gemeentehuis en òf de gemeente (openbaar onderwijs) òf een stichtings- of verenigingsbestuur (bijzonder en particulier onderwijs) is direct verantwoordelijk voor de school. Verder is een directeur verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken en is de rest van het schoolteam verantwoordelijk voor het lesgeven, ondersteunen van leerkrachten en leerlingen en voor het gebouw.

Maar de praktijk zit wat anders in elkaar helaas. De meeste gemeenten hebben een bestuurscommissie ingesteld om de openbare scholen te besturen. Zowel de besturen in het bijzonder en particulier onderwijs als die bestuurscommissies bestaan uit welwillende vrijwilligers en zijn per definitie amateur, al hebben ook aan aardig aantal bestuursleden relevante kennis van zaken. Het overgrote gedeelte van de schooldirecteuren zijn ‘omhooggevallen leerkrachten’ met tegenwoordig vaak een schoolleidersopleiding achter de rug. Maar het zijn oorspronkelijk geen managers terwijl ze wel moeten managen.

Verder hebben leerkrachten vaak een dusdanige macht binnen een school, dat zij in praktijk de school aansturen en de beslissingen nemen. Dit terwijl zij daar absoluut niet voor opgeleid zijn en over het algemeen ook geen kennis van hebben. Los nog van het feit dat zij zijn aangesteld om les te geven en direct aangrenzende taken te verrichten.

En dan nog de ouders: zij mogen formeel meekijken en op een aantal punten -namens hun kinderen- meebeslissen. Maar wat zien we in de weerbarstige praktijk? Een kleine groep ouders met een grote mond vormen de bijna natuurlijke bondgenoot van de leerkrachten en zetten zich af tegen de directie en het bestuur. En dit met alle, vaak kwalijke, gevolgen vandien.

Jullie begrijpen het: ik heb het uitgelegd aan mijn collega en vervolgens zijn we maar wat gaan drinken. En we hebben getoost op ‘onderwijs vrij van ego’s en waar men klaarstaat voor de kinderen‘!

Geschreven op: woensdag 5 april 2006