Geld verdienen? Start een jeugdhulpverleningsclub.

In jeugdhulpverlenersland duiken steeds meer clubjes op die met behulp van belastinggeld wel ‘even’ kinderen en jongeren gaan redden. Uiteraard zitten er soms goede mensen achter, maar te vaak lijkt het er op dat men zichzelf een goed betaald baantje probeert te bezorgen, met een prima onkostenvergoeding.

Resultaten boeken, verantwoording afleggen en zorgvuldig handelen zijn termen die wel worden worden uitgesproken. Maar er naar handelen is vaak iets totaal anders. Cliënten worden geworven en begeleid. Maar begeleiden is wat anders dan over een kind praten en met een jongere naar afspraken gaan. Begeleiden hoort gericht te zijn op de toekomstige ontwikkeling van het kind, van de jongere zelf. Hij moet zich namelijk straks zelfstandig kunnen redden in de maatschappij.

Clubjes als De Care Express en Multi Plus Zorg & Dienstverlening zijn òf amateuristisch òf zelfverrijking. En soms allebeide. Er is zowel sprake van flinke sommen belastinggeld die worden weggegooid als van mislukte kansen voor kinderen en jongeren. Dan zou je toch een goede controle verwachten. Maar vreemd genoeg lijkt er in jeugdhulpverlenersland geen toezicht te bestaan. Wat een gemiste kansen voor de toekomstige generaties.

Wat doen we elkaar soms toch aan??

Soms kan ik zo kwaad worden op anderen. Terwijl ik die personen helemaal niet persoonlijk ken. Maar als ik hoor wat we elkaar soms durven aan te doen, dan kan ik die woede moeilijk in bedwang houden. Dan wil ik iets doen; de een troosten en helpen en de ander tot val brengen. Zo hard mogelijk.

Dan krijg je een dossier op je bureau waarbij je na een paar minuten al stopt met lezen. Niet omdat dan iets beters te doen heb, maar omdat ik niet goed word van hetgeen ik lees.

Seksueel misbruik door familieleden, zo vaak in elkaar geslagen dat er blijvend letsel is, verkrachting door onbekende, misbruikt door loverboy, gedwongen prostitutie, mentaal mishandeld en zo kan ik helaas nog wel even doorgaan. En het lijkt wel of leeftijd er niet meer toe doet. Je leest deze verhalen niet alleen bij jongeren van 18 jaar of ouder, maar ook bij kinderen van 12 jaar of zelfs nog jonger.

Professioneel schijn je objectief te moeten blijven en mag je niet anderen veroordelen, want daar is een rechter voor. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Maar ik ben een mens. Mag ik kwaad worden en woordeloos veroordelen en mag ik intens verdrietig worden van hetgeen wij elkaar durven en kunnen aandoen? Want ik walg van dit soort praktijken!

Geschreven op: zondag 2 september 2007

Gefeliciteerd rijke Nederlandse maatschappij!

Recent schreef ik al eens een bijdrage met als titel ‘Jeugdhulpverlening faalt‘. Het is tenslotte te gek voor woorden dat er capaciteit is om jongeren op te vangen, maar dat de Bureaus Jeugdzorg de jongeren niet doorverwijzen, omdat ze het te druk hebben. Dat is natuurlijk niet alleen jeugdzorg te verwijten, want zij hebben te weinig mensen om alle werk uit te voeren.

Het is dus iets waar we met z’n allen verantwoordelijk voor zijn. Minister Rouvoet is nu druk (?) bezig om met nieuwe initiatieven te komen om achterstanden weg te werken en beter te gaan werken. Bijvoorbeeld niet 12 hulpverleners op één gezin meer (praktijkvoorbeeld), maar één aanpak en hooguit twee personen per gezin. Dat is niet alleen beter voor het gezin, maar ook nog eens veel goedkoper. Maar een aanpak die achterstanden wegwerkt en zorgt dat ze niet terugkomen, vergt uiteindelijk wel meer mensen en dus meer geld. En als ik het nieuws goed heb gevolgd en minister Bos goed heb begrepen zit dat er niet echt in.

Dus we blijven jongeren onder bruggen zien liggen, meisjes achter ramen staan en de crisisopvangen in het land blijven maar noodbedden in de gangen plaatsen. Gefeliciteerd rijke Nederlandse maatschappij!

Geschreven op: zaterdag 19 mei 2007

Jeugdhulpverlening faalt

Zoals velen weten zwerven er een groot aantal jongeren door de Nederlandse straten op zoek naar alcohol, drugs, geborgenheid, liefde en vooral een slaapplaats. Deze jongeren zijn in de meeste gevallen wel degelijk bekend bij Bureau JeugdZorg (BJZ), maar vanwege grote achterstanden wordt er geen indicatie afgegeven en worden deze jongeren niet aangemeld bij één van de vele jeugdzorginstellingen.

BJZ kiest tegenwoordig eerst voor jonge kinderen, die anders misschien in een kofferbak worden gevonden. Deze keuze betekent dat jongeren van 14, 16 of 18 jaar op een enorme stapel dossiers terechtkomen en daar pas na lange tijd afkomen. Ook betekent het dat BJZ van jongeren die 18+ zijn, bij de eerste de beste mogelijkheid de indicatie intrekt. Hierdoor zijn de jongeren opeens aan zichzelf overgeleverd en aan instellingen als het maatschappelijk werk.

Overigens kan iedereen de keuze voor jonge kinderen begrijpen; de BJZ-medewerkers staan wat dit betreft regelmatig voor bijna onmogelijke keuzes. Dit omdat het geld en daarmee de menskracht ontbreekt om alle kinderen en jongeren te helpen. Hopelijk gaat minister Rouvoet hier snel iets aan doen. Net zoals ik hoop dat de minister iets gaat doen aan het idiote feit dat jeugdzorginstellingen vele kamers hebben leegstaan in onder meer kamertrainingscentra (KTC’s), residentiële voorzieningen en begeleid kamerprojecten.

Dit terwijl er zoveel jongeren rondzwerven die een plek nodig hebben. Jongens die in het criminele circuit terecht (dreigen te) komen, meisjes die in handen vallen van loverboys, jongeren die aan de drank en drugs raken en letterlijk onder de brug moeten slapen. Of voor sex een slaapplaats moeten kopen bij “vrienden”. Nederland is rijk, maar als je aan deze jongeren denkt, dan lijkt ons land zo arm…

Geschreven op: maandag 16 april 2007

Neem jongerenraden serieus en leer van ze!

Het is een politiek modeverschijnsel, wat met sprongen van vier jaar ons land veroverd: de jongerenraad. Ongeveer een jaar na iedere lokale verkiezingsstrijd kunnen weer wat witte vlekken op de kaart worden ingevuld. Zo ook hier in de wijde omgeving waar ik woon: in een paar maanden tijd hebben twee wethouders ‘hun’ jongerenraad mogen installeren.

Uiteraard voor het oog van journalisten, want stel je voor dat er niet in het lokale sufferdje staat hoe goed de wethouder aan de jongeren denkt. Dat de contactambtenaar in werkelijk geen uren heeft om de nieuwe adviesraad te ondersteunen ‘vergeet’ de gemeentelijke bestuurder te vertellen. En gelukkig hebben de jongeren nog niet ontdekt dat ze eigenlijk helemaal niet weten wat ze hoe moeten doen. Ja, ze gaan advies uitbrengen, maar hoe dat werkt? Geen idee.

Dus wat is het resultaat? Na een paar weken stoppen de eerste jongeren met naar vergaderingen te komen, om zich vervolgens voorgoed af te melden. De enthousiaste groep van 15 jongeren reduceert al snel naar een groepje van 8 onzekere maar vasthoudende jongeren. De wethouder begint ondertussen door de smoesen heen te raken als de gemeenteraad weer vragen stelt over de gang van zaken. De contactambtenaar wordt steeds minder vrolijk van de bedekte verwijten van de wethouder. Die had toch zeker geen uren beschikbaar gesteld? Nou dan!

Een jongerenraad, is dat nu een politiek speeltje of een serieus te nemen adviesraad? Een raad zoals er ook ouderenraden, cultuurraden en sportraden zijn. Ik kies voor de serieuze optie, maar helaas doen te weinig ‘volwassen’ politici dat ook. Laten we hopen dat na het modeverschijnsel jongerenraad er een nieuwe raad komt: de jongerenadviesraad. Want dat jongeren veel kunnen betekenen voor hun gemeente is mij wel duidelijk. Geef ze de ruimte, deskundige begeleiding en kijk niet vreemd op als ze dingen op hun manier doen. Maar leer er juist van.

Geschreven op: woensdag 31 januari 2007

Kandidaat-kamerleden schrijven over onderwijs (2)

Vorige week startte een nieuwe serie gastschrijvers op dit weblog. Ditmaal betreft het kandidaat-kamerleden, die over onderwijs zullen schrijven. Uitgenodigd zijn kandidaten van PvdA, CDA, GroenLinks, ChristenUnie, VVD, D66 en SP. Van de genodigden hebben die van de ChristenUnie, D66 en SP reeds gereageerd en/of hun bijdrage opgestuurd.

De eerste gastschrijver was Jan van den Heuvel (D66). En vandaag is het de beurt aan Rogier Havelaar (22 jaar).  Hij is de voorzitter van PerspectieF, de ChristenUnie-jongeren en staat op plaats 10 van de kandidatenlijst van de ChristenUnie. 

Van alle Nederlandse jongeren haalt zo’n 15% geen startkwalificatie. De startkwalificatie is volgens de overheid de minimale norm voor een baan, voldoende inkomen en een volwaardige plek in de samenleving.1 De omvang van dit probleem is enorm, zonder startkwalificatie is de kans op een baan klein.

Voor een groot deel wordt dit probleem veroorzaakt door de vroege sectorkeuze die VMBO-scholieren moeten maken. Na het derde VMBO-jaar, als de scholieren dus 15 jaar zijn, kan er een keuze gemaakt worden tussen de verschillende sectoren, zoals bijvoorbeeld techniek, landbouw of verzorging.
Met de keuze voor een sector, maakt een scholier ook gelijk een keuze in welke sector de vervolgopleiding zal liggen. Kiest een scholier bijvoorbeeld voor techniek, dan is een vervolgopleiding in de verzorging uitgesloten, omdat het vakkenpakket van de technieksector niet voldoet aan de eisen van de vervolgopleiding.
Door dit probleem kan 15% van de VMBO-leerlingen niet naar de vervolgopleiding van hun keuze. Het gevolg hiervan is dat leerlingen ongemotiveerd raken voor hun vervolgopleiding, en een groter risico lopen omuit te vallen.

De ChristenUnie pleit daarom voor een schakelprogramma voor jongeren die met hun sectorkeuze op het VMBO niet worden toegelaten bij de opleiding van hun keuze in het MBO. Dit schakelprogramma zou door de MBO-opleidingen, de ROC’s en AOC’s aangeboden moeten worden, en het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap zou dit moeten stimuleren.
In een eerdere fase moeten VMBO-scholen de leerlingen die een verkeerde sectorkeuze hebben gemaakt begeleiden naar een passend schakelprogramma.

Deze oplossingen zorgen voor een vermindering van het aantal drop-outs, een hoger percentage kansrijke jongeren op de arbeidsmarkt en voor alle economische en sociale voordelen die dat op de lange termijn met zich meebrengt.2

1 Opleidingenberoep.nl
2 Manifest Schakelprogramma, Perspectief, ChristenUnie-jongeren

Geschreven op: woensdag 8 november 2006

Next Step: waren alle jongeren maar zo!

De Next Step-groep van Een Ander Joods Geluid heeft weer een reis naar Israël en Palestina georganiseerd. Afgelopen zondag is een groep jongeren om kennis te maken met de situatie ter plekke aangekomen in Israel. Het programma omvat o.a. bezoeken aan Jeruzalem, Bethlehem, Hebron, Jaffa en Tel Aviv. Er wordt gesproken met mensenrechtenorganisaties, vredesgroepen en vanzelfsprekend komen alle facetten van het Israëlisch-Palestijnse conflict aan bod.

De jongeren van Next Step houden op het VK-weblog een soort dagboek bij. Ze hebben zich eerst voorgesteld aan de lezers en nu geven ze met regelmaat een beeld van hetgeen ze beleven en ervaren. En vooral ook hoe ze het ervaren. Lees bijvoorbeeld het volgende citaat: ‘Toen een vrouw achter de balie mij naar mijn afkomst en doel in het land vroeg. Marokkaanse op excursie antwoordde ik. Na een kort belletje kwam er een nogal forse vrouw mijn richting op. Miss Zhiri come with please. Ik volgde haar naar een balie op het vliegveld zelf. What is your fathers name? Mohamed antwoordde ik. And where are you from. Im from Holland. And your parents? Marocco zei ik.‘ en ‘Na 5 uur en en weet ik veel hoeveel telefoontjes mochten we eindelijk weg!!!‘. (uit: Welcome to Israel? Verslag van de eerste dag)

In het verslag van 4 april las ik: ‘Dat is namelijk wat de muur in Jeruzalem doet: de Palestijnen die op een nacht 1967 toevallig in het ‘Israelische’ deel van Jeruzalem waren – ofwel omdat ze daar woonden, ofwel omdat ze daar op bezoek of aan het werk waren – kregen een Israelisch inwonerschap, en de Palestijnen die op dat moment zich bevonden buiten de stadsgrenzen van Jeruzalem – eenzijdig vastgesteld door de Israeli – niet.‘

Ook kippevel kreeg ik toen ik las: ‘Als ik naar buiten keek en de muur zag met de uitkijkposten van de Israelische militairen kreeg ik een gevoel van benauwdheid, terwijl ik toch weet dat ik straks hier naar buiten loop en weg ben van deze verstikkende plaats. Maar deze familie kan dat niet, zij hebben dat gevoel elke dag of misschien wel helemaal niet omdat ze er gewend aan zijn. Ik weet niet of het een beter is dan de andere.‘. (uit: Hij heeft een aantal kinderen die niet buiten mogen spelen)

Ik blijf deze groep geweldige jongeren volgen. Jullie ook?!

Geschreven op: vrijdag 7 april 2006

Als je samenwerkt, samen droomt: kan alles (gastschrijver 2)

De tweede gastschrijver maakt vandaag haar opwachting om haar gedachten  over jongeren en haar organisatie bekend te maken via dit weblog. Deze keer betreft het Sanne Vroom, voorzitter van stichting Timu Kota.

Zie voor meer informatie over dit initiatief en over Timu Kota ook het artikel Edu nodigde uit… Sanne Vroom, voorzitter Timu Kota.

Kaapstad, Pasen 2005
Als Youth Representative neem ik deel aan het World Congress on Family Law and Children´s rights: Aan de hand van het inventarisatierapport dat ik (samen met een vriendin) geschreven heb moet ik een presentatie geven over de tekortkomingen die wij ontdekt hebben in Europa, met name die in Nederland.

Alle hotshots uit de kinderrechtenwereld zijn aanwezig om op dit congres te spreken: de directeur van de internationale FBI, de oprichtsters van Interpolls afdeling “anti Child porn”, Mary Robbinson (Hoge Commissaris van de mensenrechten), de vrouw van Nelson Mandela: zo kan ik nog pagina’s doorgaan.

Maar het meest bijzonder vind ik is de aanwezigheid van Carol Bellamy. Het Internationale opperhoofd van UNICEF. Zij heeft UNICEF de afgelopen tien jaar weten te veranderen in een mega grote, goed functionerende organisatie waardoor het millennium doel: “Iedereen naar school”, geen droom meer lijkt. Zij is mijn voorbeeld, rolmodel, net wat je wilt. Ze is als vrijwilliger opgeklommen bij het Amerikaanse Peace Corps en heeft helemaal naar de top toe gewerkt. Met een helder doel voor ogen: een betere wereld. Ik bewonder haar al jaren: haar standvastigheid, haar moed om trouw te blijven aan haar doel. En haar baan: dát is mijn droombaan.

En nu zit ik achter haar. Een Australische vriend van me is er ook, hij port me in mijn zij en vraagt: ‘Where’s that famous Carol of yours?’. Hij herkent haar niet, ik krijg een rood hoofd en wijs haar aan maar hoop dat hij zich gedraagt… Na de opening stroomt iedereen de zaal uit, naar de borrel. Mijn Australische vriend rent naar voren, ik verlies hem uit het oog, maar dan staat hij voor me. ‘Carol, I’d like you to meet Sanne. She is a huge fan of yours, and wants to have your job later.’ Met een tomaatkleurig hoofd schud ik Carols uitgestoken hand. Waarop zij hartelijk lachend zegt: ‘Very good! That’s what I like: ambition in a girl’s heart!’ Waarop ze me omhelst en een praatje met me maakt.

Later tijdens de borrel, vertel ik over mijn ontmoeting aan een Britse Hoge Rechter en haar Ierse collega. Dan verschijnt Carol voor onze neus die zegt: ‘Sanne, I have to catch my plane, but we will meet again soon, your energy and willpower will absolutely get you there!’ Ik krijg weer een knuffel en weg is ze. De twee Britse vrouwen kijken me lachend aan: ‘If Carol says so…’.

Verbaasd, maar met veel energie zit ik later zelf in het vliegtuig. Carol ontmoeten: het was mijn droom die uitkwam. Ik heb er zelf niets voor hoeven doen, maar het gebeurde wel! Ik bedenk me dat met een beetje inzet van elkaar en van een ander: elke droom waarheid kan worden, als je elkaar helpt. Als je samenwerkt, samen droomt: kan alles.

Augustus 2005. Utrecht
De stichting is een feit. “Timu Kota” het is Swahilli voor Team Droom. Ons doel is om dromen van jongeren op het gebied van Maatschappij, Ontwikkelingssamenwerking en de Millennium Doelen waar te maken. Met als motto: samen kunnen we alles, dagen wij jongeren uit om zich actief in te gaan zetten voor een ander.

Onze Stichting bestaat uit een bestuur en vrijwilligers. Jongeren onder de 28 die iets willen doen voor de wereld. Door zelf projectmanager te worden van hun eigen droom, of als vrijwilliger mee te helpen aan het bouwen van dromen van anderen, kunnen zij samen: Dromen Durven Doen! 

Geschreven op: dinsdag 28 maart 2006

Eerste jongerenkampement in Rotterdam

De Rotterdamse onderwijs-wethouder Geluk (CDA) heeft verteld dat het eerste kampement voor jongeren die niet willen deugen in Rotterdam komt. Deze Campus Nieuwe Kans Rotterdam moet hen in twee jaar tijd discipline bijbrengen, een opleiding geven op MBO2-niveau en na afloop een betaalde baan garanderen.

Het gaat in Rotterdam om ruim 1.000 jongens en meisjes tussen de 14 en 23 jaar. Ze krijgen een opleiding van twee jaar, die wordt gekenmerkt door een strak dagritme, straffe discipline en veel sport, want dat is goed voor lichaam en geest. Het Albeda College is betrokken bij de MBO-opleiding die deze jongeren krijgen. Als ze slagen, krijgen ze een betaalde baan bij de gemeente of het leger. Het kampement kan al op 1 januari volgend jaar beginnen.

Om jongeren tot het kampement te verplichten, moet de wet worden aangepast. Minister Donner van Justitie, voorstander van het kampement, heeft al voorstellen ingediend en is optimistisch. CDA-lijsttrekker Geluk heeft de plannen ontwikkeld met onder anderen oud-premier Lubbers en voorzitter De Boer van de Taskforce Jeugdwerkloosheid. Volgens Geluk is de campus bedoeld voor een harde kern van voortijdig schoolverlaters en jeugdwerklozen die niet op eigen kracht vooruit kunnen. Hij acht de kans groot dat ze in de criminaliteit belanden.

Om jongeren te dwingen om het traject in te gaan wil het CDA korten op de bijstandsuitkering. Andere dwangmiddelen zijn door de wetgeving nog onvoldoende mogelijk. De partij hoopt dan ook dat de verlengde leerwerkplicht tot 23 jaar, die het kabinet momenteel uitwerkt, er komt. De kosten voor de campus zijn beraamd op 40 miljoen euro per jaar.

Oorspronkelijke bronnen: RT Nieuws en Volkskrant

Geschreven op: donderdag 2 maart 2006

Wethouder Leonard Geluk