Gemeente Nijmegen bindt de strijd aan met de ‘verzwarting’ en de ‘verwitting’ van sommige basisscholen. Om dit te bereiken gaan Nijmeegse scholen aan ouders een bindend schooladvies geven. Hiermee denkt men een einde te maken aan zwarte en witte scholen in de gemeente.
Het uitgangspunt lijkt te worden dat kinderen in hun eigen buurt naar school moeten. Zoals in zoveel steden sturen relatief veel ouders uit bijvoorbeeld Nijmegen-west, waar veel zwarte scholen zitten, hun kind naar witte scholen in Nijmegen-oost. Die scholen zitten door dit ‘shopgedrag’ overvol, terwijl de zwarte scholen nog plaats genoeg hebben. Ook gebeurt het steeds vaker dat ouders hun kind soms al jaren te vroeg aan bij populaire scholen. Dit wordt, wederom net als in zoveel steden, vooral gedaan door hoger opgeleide ouders. Hierdoor hebben lager opgeleide, meestal allochtone, oudersweinig keuze meer.
In Nijmegen hanteren de basisscholen allemaal een verschillend toelatingsbeleid, bijvoorbeeld door met postcodegebieden te werken. Net als in iedere Nederlandse plaats zijn vooral de bijzondere scholen er goed in het weren van hen niet welgevallige leerlingen. Lees: allochtone leerlingen en leerlingen uit sociaal zwakke milieus. Opvallend is dat alle Nijmeegse scholen nu akkoord zijn met het plan en dus dezelfde regels moeten hanteren. Ik vraag mij af hoelang de bijzondere scholen dit ook daadwerkelijk gaan doen.
De toekomst in Nijmegen is nu dat ouders hun kind, als het bijna drie jaar is, via internet bij een centraal aanmeldpunt moeten aanmelden. Hoe ouders die de taal niet machtig zijn, analfabeet zijn en/of niet de beschikking hebben over internet dit moeten gaan doen, is mij een raadsel. Hoe dan ook: na de invoering van alle gegevens rollen er drie scholen in de woonwijk van de ouders uit de computer. De ouders mogen ook drie scholen buiten hun eigen wijk als voorkeur opgeven. Maar als die volzitten, krijgen de ouders een bindend advies voor een school in de eigen wijk. Het computersysteem houdt rekening met onder meer spreiding van kinderen van laagopgeleide ouders en de aanwezigheid van broertjes en zusjes op scholen. Ik vraag mij af hoe snel sommige ouders de grens van ‘bijna drie jaar’ zelf verlagen tot ‘net geboren’ en op die manier toch weer andere ouders te snel af willen zijn.
De gemeente beweert dat een dwingende schooladvies juridisch mogelijk is. En stelt dat ouders die hun kind niet naar de toegewezen school willen sturen, het advies bij een commissie moeten aanvechten. Het lijkt mij stug dat dit dwingende systeem juridisch houdbaar is, maar om dat duidelijk te krijgen, zal òf het ministerie een uitspraak moeten òf zullen ouders naar de rechter moeten stappen. Dit besluit van Nijmegen gaat nog een aantal staartjes krijgen verwacht ik.
Als ouders dat willen, moet je dan altijd hun kind accepteren als nieuwe leerling? Veel mensen zullen geneigd om deze vraag met ‘ja’ te beantwoorden. Maar ik heb op dit punt in de loop der jaren een andere mening gekregen. Er kunnen verschillende redenen zijn om een kind te weigeren namelijk.
Soms is het beter voor het kind om niet als leerling te worden toegelaten namelijk. Want soms heeft een kind meer zorg nodig dan wij kunnen bieden en in zo’n geval is er beter passend onderwijs voor handen in ons land. Ook kan het voorkomen dat een leerling zoveel fysieke aanpassingen in een school vergt dat dit niet te bekostigen is, terwijl er elders een reeds aangepaste school beschikbaar is.
Maar ook gebeurt het steeds vaker dat een kind wordt aangemeld die er bij het bijzonder onderwijs (bijna) op straat is gezet wegens wangedrag. Meestal van de leerling zelf, maar soms ook van de ouders. En dan beginnen de ouders winkelgedrag te vertonen, want hun kind moet naar school tenslotte. Ze beginnen vaak bij traditionele vernieuwingsscholen in de omgeving (zoals Dalton- of Montessori-onderwijs), maar als ze daar ook nul op hun rekest krijgen, stappen ze vol zelfvertrouwen onze school binnen.
Dat zelfvertrouwen is soms zo groot dat ze meteen maar vertellen in welke groep hun kind moet komen en leggen ze gelijktijdig een lijst met eisen op tafel. Extra ondersteuning voor rekenen uiteraard, een speciale tafel en stoel die aan allerlei ergonomische eisen voldoen is een kleinigheid, wekelijks overleg tussen de leerkracht, intern begeleider en hen is logisch en natuurlijk heeft hun kind ook allerlei dure onderzoeken nodig. Of wij daar maar even voor willen zorgen.
Het is wel eens gebeurd dat de ouders niet eens hoorden dat wij vertelden dat hun kind helemaal geen leerling op onze school is en dat wij dus helemaal niet beginnen aan dergelijke dingen. Als het wel doordringt, zijn ze vaak verontwaardigd: wij zijn toch een openbare school? Dus wij moeten toch iedereen accepteren? In zo’n geval is heten kwestie van diep zuchten en netjes uitleggen dat het zo toch echt niet werkt. En dat wij van mening zijn dat een ander soort onderwijs beter is voor hen. Pardon, voor hun kind.
Op de website van de Vlaamse krant Het Laatste Nieuws lees ik een schokkend bericht. Vrijwel gelijktijdig schieten twee dingen door mijn hoofd: het gebeurt dus waarom ook niet binnen scholen en ook vraag ik mij meteen af hoe die cijfers zijn in Nederland. In theorie niet veel afwijkend lijkt mij.
De tekst van het artikel luidt:
Elke week gebeurt er in België minstens één verkrachting binnen de schoolmuren. Dat schokkende cijfer komt uit de politiestatistieken. ‘Waarschijnlijk zijn er nog andere feiten die niet zijn aangegeven.‘, klinkt het bij de politie.
Er vonden in 2007 welgeteld 69 verkrachtingen plaats binnen de schoolmuren. Dat zijn er meer dan in 2005 en 2006, toen er respectievelijk 54 en 52 mensen verkracht werden op school. Het aantal aanrandingen ligt nog eens dubbel zo hoog, met 122 gevallen in 2007 en 139 in 2006.
Experts staan niet te kijken van de resultaten. ‘Er zijn nog altijd heel veel slachtoffers van seksueel geweld.‘, zegt Erika Frans van Sensoa, gespecialiseerd in seksueel geweld. ‘De slachtoffers zijn vooral jonge mensen, de daders zijn zowel volwassenen als jonge mensen. Dat het ook op school gebeurt, is jammer genoeg alleen maar logisch.‘
Het is niet vreemd natuurlijk dat je schrikt van zo’n bericht, want je wordt geconfronteerd met iets waar je niets mee te maken wilt hebben. Maar dat kan helaas niet. Want het gebeurt en waarschijnlijk veel vaker dan we allemaal denken. Op 8 september 2008 stond er een artikel in Trouw met als titel Slachtoffers houden verkrachting vaak geheim. In dit artikel is onder meer te lezen: Slechts 15 procent van de slachtoffers van verkrachting doet aangifte. Van de groep van 150 ging de helft naar de politie. Voor zover bij Psycholoog Iva Bicanic van het UMC in Utrecht bekend zijn dertien daders berecht. ‘Meestal besluit justitie dat het niet te bewijzen valt.’
Als je dit percentage loslaat op de Vlaamse cijfers schrik je helemaal, aangezien het aantal van 69 dan opeens stijgt tot het afschrikwekkende aantal van 460 verkrachtingen in één jaar tijd! En dat alleen binnen de schoolmuren. Nederlandse cijfers kan ik niet vinden helaas, maar ik betwijfel of die sterk afwijken van de Vlaamse cijfers. Een indicatie geeft Blixum, een website die in opdracht van de provincie Zuid-Holland is gemaakt en valt onder het Zuid-Hollandse Expertisecentrum voor Jeugd en Leefbaarheid in Rotterdam. Op deze website zijn veel schokkende en schrijnende verhalen van jongeren te lezen. Het betreft voornamelijk meisjes die in handen van loverboys zijn gevallen en verhalen van meisjes die verkracht zijn, ook oor bekenden en leerkrachten.
Het vervelende gevoel wat mij nu bekruipt is: kan je je leerlingen wel beschermen tegen dergelijke vreselijke dingen? Weten wij überhaupt wel wat er zich afspeelt op onze scholen? We denken van wel, maar toch gebeuren deze dingen.
Al geruime tijd komt er steeds vaker nieuws naar buiten over geweld tegen hulpverleners. De ene keer betreft het ambulancepersoneel dat wordt belaagd, dan weer politieagenten of brandweerlieden. En ook steeds vaker wordt duidelijk dat jeugdhulpverleners en dan specifiek jeugdbeschermers het doelwit zijn van agressie, bedreigingen en mishandeling. Dergelijke misdrijven tegen de genoemde groepen hulpverleners worden terecht relatief streng bestraft. Dit geldt niet voor misdrijven tegen onderwijzend personeel, maar dat zie ik er nog wel eens van komen eerlijk gezegd.
Op 31 januari jl. was in het Nederlands Dagblad een artikel te lezen met als titel Geweld tegen voogd dubbel gestraft. Het gratis krantje Spits kwam vandaag met een artikel op de voorpagina met als titel Pak geweld jeugdzorg aan. Dit artikel was min of meer een vervolg op dat van 14 januari 2009: Jeugdzorg doelwit haters. Het aantal meldingen bij politie en justitie is laag als je kijkt naar het werkelijke aantal incidenten. En dat aantal neemt nog iedere maand toe. Ging het eerst om scheldpartijen en verbale bedreigingen, inmiddels lijkt fysiek geweld en bedreigingen met een mes of pistool de norm te worden voor kwade en emotionele ouders of andere betrokkenen.
Dat bv. ouders erg emotioneel zijn en worden als hun kind bijvoorbeeld uit huis wordt geplaatst is volkomen begrijpelijk. Dat ze dan wel eens woorden gebruiken die niet maatschappelijk geaccepteerd zijn, kan ik ook nog begrijpen. Maar intimideren, verbaal met de dood bedreigen, spugen en/of met een mes of pistool bedreigen gaat alle grenzen en begrip te boven. Het kan en mag nooit zover in onze maatschappij komen, dat we dergelijk wangedrag gaan accepteren of goedpraten!
Op 10 november 2008 heeft EénVandaag een journalistiek gezien schandalig item gebracht over de jeugdzorg. In deze uitzending werd geen duidelijk verschil gemaakt tussen de Bureaus Jeugzorg en de jeugzorginstellingen. Verder werd erg creatief gegoocheld met cijfers uit het jaarverslag 2007 van de branche-organisatie.
Een aantal politici leken EénVandaag direct te geloven toen zij populistisch voorrekenden dat de jeugdzorginstellingen slecht 2,2% meer jongeren had geholpen voor de vele extra miljoenen die beschikbaar zijn gesteld. Hans Kamps, de voorzitter van de branche-organisatie MOgroep Jeugdzorg werd ook kort aan het woord gelaten en kwam stuntelig over. Hij zal later beweren dat hij een beter verhaal voor de camera heeft gehouden, maar dat er veel is geknipt en geplakt, waardoor zijn verhaal slech voor het voetlicht kwam. De uitzending is terug te kijken op de website van EénVandaag.
Gisteravond presenteerde Felix Meurders weer het programma De Leugen regeert. In deze uitzending aandacht voor het feit dat de MOgroep Jeugdzorg gisteren naar de Raad voor de Journalistiek is gestapt om een klacht in te dienen tegen de uitzending van EénVandaag. Voorzitter Hans Kamps was ook weer te beluisteren en kwam ditmaal met een iets beter verhaal. Maar echt compleet en duidelijk was hij nog niet. Hij weerlegde het cijfermatige gegoochel van EénVandaag met een eenvoudig voorbeeld. Daaruit blijkt duidelijk dat de jeugdzorg veel jongeren heeft geholpen voor het extra geld en dat er op 31 december 2007 zelfs 2,2% meer jongeren hulp ontvingen dan op 1 januari 2007. De uitzending is terug te zien via de website van uitzendinggemist.
Wat ik miste in de toelichting van Hans Kamps is de uitleg dat die extra miljoenen incidenteel worden uitgekeerd en dat dit geld dus niet voor structureel meer plaatsen (lees: gebouwen) en structureel meer personeel kan worden gebruikt. Ondanks het feit dat het incidenteel geld betreft, hebben de jeugdzorginstellingen toch gezorgd voor 2,2% structureel meer plaatsen. Dat is een compliment waard lijkt mij. Ook heeft voorzitter Kamps niet verteld dat de wachtlijsten enorm terug zijn gebracht, al is ieder kind dat moet wachten er één teveel uiteraard. Kortom: het optreden van Hans Kamps was wederom onder de maat. Het is te hopen dat hij de branche beter heeft vertegenwoordigd bij de Raad voor de journalistiek, zodat het programma EénVandaag gedwongen zal worden de schandalige reportage te herroepen.
Op het blog Is leeftijdsverschil belangrijk in een relatie? kwam veel reacties en er werden bijzondere en persoonlijke verhalen gedeeld. Hieronder deze reacties en verhalen. Hopelijk helpen ze iemand om een beslissing te nemen.
Jos Goedmakers 30-01-2009 22:27
Ik ken partners met een leeftijdsverschil van 20 jaar. En in mijn zeer nabije omgeving is een verschil van 10 jaar sowieso niet ongebruikelijk.
Leeftijd? We hebben het zelf bedacht. Liefde niet!
@Jos
Twintig jaar klinkt heel veel. Maar het heeft er ook mee te maken hoe oud de jongste is en hoe jong de oudste denk ik. Alhoewel: dat verandert natuurlijk steeds.
Je hebt gelijk: wat is natuurlijk en wat niet!
wat is leeftijd, mijn partner en ik schelen 5 1/2 jaar (hij jonger) en we merken er echt helemaal niets van…ook vroeger niet…
misschien zag en zie ik er jonger uit dan ik ben (jaja dat is wel zo), maar verder…
ook niet vanuit de omgeving…zelfs mijn ouders vonden het geen enkel punt…
@Lebonton zegt het prachtig!
lebonton heeft naar mijn hart gesproken, dat snapt hij want hij kent mij een beetje…..sympathie vriendschap, genegenheid, liefde, ze laten zich niet altijd in een keurslijf dwingen en aan het ouder worden ontkomt niemand(behalve in een film!)
De helft van je eigen leeftijd + 7 schijnt een aardige ondergrens te geven voor iemand waarmee je nog een echte liefdesrelatie kunt onderhouden. Zelf heb ik geen ervaring, mevrouw Opinie en ik schelen slechts anderhalf jaar.
Storm 31-01-2009 08:21
Toen ik in 1999 solliciteerde naar een functie als fertiliteitsarts in het VUMC werd mij daar de (on)ethische vraag voorgelegd wat ik zou doen met hulp bij de kinderwens van een Marokkaans echtpaar, hij 55 zij 28…
Met de op andere ethische gebieden zeer vrije opvattingen van de VU voor ogen antwoorde ik, en werd ik afgewezen.
Inmiddels zie ik in mijn praktijk en in mijn kennissenkring buitenlandse echtparen met een dergelijk leeftijdsverschil. En toch kan ik daar met de beste wil niet meer problemen constateren dan bij andere gezinnen met nauwelijks leeftijdsverschil tussen de partners.
De VU doet hier aan (leeftijds)discriminatie, is paternalistisch en houdt geen rekening met de capaciteiten van vrouwen om zonodig kinderen alleen op te voeden.
Bij het kiezen van de grote liefde worden geen checklijstjes afgewerkt op basis waarvan de keuze wordt bepaald. “Gefeliciteerd: de score is hoger dan 75, u kunt er voor gaan!”.
Gelukkig maar inderdaad: “Liefde overwint alles.”
Het gaat ook wel eens mis: liefde is niet altijd blijvend. Dan worden er wel ineens lijstjes uitgewisseld..
@Storm
Het gaat hier niet op de VU of jouw ervaringen daarmee. Overigens is het alweer 10 jaar geleden.
@Aad
Het gevoel moet gevolgd!
An van den burg 31-01-2009 10:18
Er is een groot verschil tussen seks en “liefde”. Veel stellen gaan uit elkaar als de seks is uitgedoofd. Hoeveel “liefde” was er dan?? Waarom gaan steeds meer stellen uit elkaar? “Liefde” bestaat niet volgens mij!
Oude mannen willen graag met jongere vrouwen alleen voor de seks; ik zou geen zin hebben om met opa naar bed te gaan! Aan m`n laars, met jullie “liefde”!
@An
Aantrekkingskracht, sex, liefde: het raakt elkaar wel allemaal. Het lijkt mij dat een balans een stabiele relatie op kan leveren. Kan, want er is nog meer in het leven natuurlijk.
Dat veel mannen zich aangetrokken voelen tot jongere vrouwen is net zo waar als andersom. Dat schijnt in onze genen te zitten.
Rob 31-01-2009 10:45
Ook liefde – laat ik maar even heel onromantisch zijn – heeft te maken met behoeften. Ik ken een echtpaar waarvan de vrouw twintig jaar ouder is dan de man. En je mag rustig stellen dat hij een moederfiguur nodig heeft.
Mijn bezwaar tegen jongere vrouwen is dat er zo weinig is om over te praten. Ze kennen ‘mijn’ muziek niet, hebben een wereldbeeld dat in heel andere omstandigheden is gevormd (wie nu 18 is, is van na de val van de Muur om maar een voorbeeld te geven)… noem het maar een generatiekloof.
Maar dat kan natuurlijk ook een uitdaging zijn. Mijn vriendin (4 jaar jonger dan ik) komt uit een heel andere cultuur en dat is vrijwel hetzelfde. Andere muziek, andere waarden, andere ideeën.
Voor mij geldt dat jonge vrouwen vooral leuk(er) zijn om naar te kijken. Maar dat is een tijdelijk en oppervlakkig genoegen.
Mijn vader en moeder verschilden 21 jaar in leeftijd. Mijn moeder hield mijn vader jong! Zie evt. blog: Over een jonge geit en een oude bok! bericht 204421.
@Rob
Dank je voor de aanvulling.
Wat betreft jongere vrouwen: welke man kijkt niet graag naar hen? Maar inderdaad, het is or een moment.
@Wilma
Een prachtige voorbeeld hoe het dus kan! En hoe mooi het kan zijn.
Meneer Opinie 31-01-2009 16:30
@ Wilma: Maar dat kan ook de andere kant uit werken. Ik ken een stel waarvan de jongste zich nu net zo gezapig en ouwelijk gedraagt als haar 20 jaar oudere partner
Sarah 01-08-2009 00:14
Ikzelf ben op dit moment 24, ik heb een man leren kennen van 45 en moet eerlijk toegeven dat ik smoorverliefd ben geworden, iets wat ik vroeger nooit voor mogelijk had geacht.
Het gevoel is wederzijds.
We hebben intussen al heel wat tijd zitten praten over ons leeftijdsverschil en onze mogelijke relatie, en hij heeft me ook gevraagd goed na te denken over of dit echt is wat ik wil.
Dit ben ik hem dan ook verschuldigd, vandaar m’n zoektocht naar mensen met gelijkaardige ervaringen…
Hij wil dat ik weet waar ik aan begin…
Daaraan zie je, An, dat het hier niet enkel over het seksuele gaat… En met een opa kan ik hem bijlange niet vergelijken…
Wij hebben echt zeer veel raakpunten als het gaat over onze visie op het leven… Dan mag je mij misschien ouderwets noemen en hem jong van geest… Hahaha…
Maar hij weet me te raken tot in het diepste van m’n ziel, hij brengt me aan het lachen en geeft me het gevoel de wereld aan te kunnen…
Natuurlijk is het de verliefdheid die nu spreekt, en ben ik me ervan bewust dat de roze bril wel een keer van m’n neus afvalt…
Het is uiteraard een feit dat dit niet makkelijk wordt.
Enerzijds zijn er de reacties van familie en vrienden, en ook de blikken van buitenstaanders… (een vriendin van me vroeg laatst nog over een koppeltje: is dat z’n vriendin of z’n dochter? en de airhostes zei tegen hun zoontje dat hij straks bij opa zou mogen gaan zitten)
Anderzijds zijn er ook nog een heel aantal zaken binnen de relatie zelf waar rekening mee moet gehouden worden.
Ik heb het geluk dat hijzelf nog geen kinderen heeft en er toch heel graag één wil.
Op dit moment ziet hij er nog een heel stuk jonger uit dan hij eigenlijk is, en is hij ook nog zeer actief voor zijn leeftijd, maar anderzijds zal dit op een dag veranderen…
Wat met de dag waarop hij een looprekje nodig heeft en ik nog lekker fit ben? Of met de dag dat er op seksueel vlak zoveel verandering komt?
Hoe zal het opvoeden van een kind verlopen? Lukt het een man van 60 om te gaan met een rebelse tiener?
En dan m’n grootste angst: Wat met de dag dat ik hem moet laten gaan? En de tijd die mij dan nog rest?
Allemaal zaken die grote vraagtekens oproepen…
Als hij zegt dat hij een oud ventje is, krijgt hij een mep van m’n handtas…
Maar wat als ik nu niks liever zou willen dan dat hij de komende 30-40 jaar mijn oud ventje zou zijn???
Mensen met gelijkaardige vragen en/of verhalen zou ik graag beter leren kennen, ook mensen die vb. samen kinderen hebben, of die al een hele stap verder staan in hun relatie en die temaken krijgen met deze moeilijkheden…
Lieke 29-09-2009 15:01
Hoi Sarah,
Ik heb een vraag.
Ik moet voor mijn opleiding een artikel schrijven over leeftijdsverschil in relaties en ik lees
in je verhaal dat jij in zo’n relatie zit. Nu wil ik vragen of het mogelijk is dat ik contact met je
kan opnemen om wat meer te weten te kunnen komen of zulke relaties want ik vind dit
onderwerp heel erg interessant. Rond dit artikel zit nog een opdracht en ik hoop dat jij je
verhaal kwijt wil (anoniem natuurlijk) en mij en een klasgenoot heel erg kan helpen. Als
je interesse hebt kun je mij dan mailen naar lieke1990@hotmail.com en dan kan ik alles
wat beter uitleggen.
Alvast heel erg bedankt,
@Lieke
Hopelijk lukt het met je artikel! Sarah heeft zeker een bijzonder en persoonlijk verhaal.
ilse van Gestel 03-11-2009 01:35
Beste Sarah,
Jeetje, ik kan niets anders zeggen dan dat ik je verhaal volkomen begrijp.
Ikzelf word volgende week 29, en ben sinds deze week een relatie aangegaan met een man van 50 jaar.
Ik ken hem al een langere tijd. Ik kom net uit een relatie van 8 jaar, het is nu 5 maanden uit. Hij had een vriendin, en daar is het sinds vorige week mee uitgegaan. Tijdens mijn werk heb ik hem leren kennen, hij is een van de sponsors van mijn werk. En kom dus regelmatig via mijn werk met hem in contact. 2 weken geleden is de vonk tussen ons overgeslagen. Na het werk n borrel drinken in de stad, heeft ons gebracht in een hechte liefdevolle band, we zijn beide stapel verliefd. Sinds afgelopen dinsdag hebben we samen besloten on een relatie tussen ons een kans te geven. Het is raar, hij heeft 2 kinderen, de oudste is 21 jaar. Hij is getrouwd geweest. Hij wil geen kinderen meer, en dat gaat ook niet meer. Ikzelf wil wel nog graag kinderen, Hij staat daar voor open als ik het echt heel graag wil. Gelukkig wil ik dat voorlopig nog niet, omdat ik volop met mijn carrière bezig ben. Hij heeft een eigen bedrijf, en heeft het niet slecht. Ik daar in tegen, moet hard werken voor mijn geld. Hij respecteert dat en zorgt nu al goed voor me. In een korte tijd is er een ontzettende hechte band ontstaan tussen ons, we hebben wederzijdse interesses, denken over bijna alles wel hetzelfde. We zijn stapel verliefd op elkaar. We hadden samen besloten om het rustig aan te doen. Dat we samen kunnen wennen aan het idee. We vinden het beide wel een beetje raar, t leeftijdsverschil. Hij heeft er minder moeite mee als ik. Maar het begint bij mij met de dag minder te worden. We zien elkaar veel de laatste paar dagen, en het klikt echt goed. Gisteren lagen we samen op de bank een film te kijken, stond ineens zijn 4 jaar jongere broer met zijn vrouw voor de deur. Tja, we konden niets anders dan maar toegeven dat we verliefd zijn op elkaar. Gelukkig reageerde zij erg positief hierop, en hebben ze het al geacceteerd, omdat ze zagen dat we gelukkig zijn.
Binnenkort gaan we een avondje iets leuks doen met zijn kinderen, we gaan het tegen ze vertellen, hij heeft daarvoor een te hechte band met zijn kinderen, dus hij wil eerlijk zijn. Ik vind het best wel spannend, het idee. Ik zit met dezelfde gedachtes als jij, wat als ik hem jong kwijtraak, dat heb ik hem ook gevraagd, en hij zegt dat hij mij ook kwijt kan raken, door ziekte, ongeluk of wat dan ook. daar heeft hij gelijk in. En dat besef ik ook. Net las ik een artikel, over dat mensen maar in leeftijdsgroepen verdeeld zijn, en dat klopt wel, als je hem zou zien, zou je hem veel en veel jonger inschatten, maar hij is ook zo van karakter, hij is nog jong in de geest, en dat speelt ook mee.
ik geef om hem, en ga de grote stap met hem aan, we zien wel waar het schip strand, een relatie met iemand die van mijn leeftijd is, kan immers ook over gaan. Je weet nooit of het je partner van je leven is. Maar ik wil wel met hem mijn leven delen. En er samen iets moois van maken. Tis vreemd om het aan iedereen te vertellen. Ik wil zelfs stoppen met het werken ( het is voor mij een bijbaantje) vind het raar om voor hem te moeten werken, en dat wil hij ook niet. Hij wil me zien als vriendin, en niet als soort van personeel ( in n bar).
Ik ben benieuwd naar hoe jullie relatie verder gaat. Lijkt me leuk om met je in contact te komen, denk dat we wel wat gemeen hebben wat betreft onze relatie.
Groetjes Ilse
L 17-11-2009 20:35
Hallo
Ik heb sinds een aantal weken een relatie met iemand dat 14 jaar ouder is. Allebei zitten we op roze wolkjes en zijn echt ongelooflijk gelukkig. We Kunnen over alles praten, lachen veel af, hebben begrip voor elkaars interesse’s,..
1 probleem…mijn ouders zijn er ongelooflijk tegen! Zij denken dat ik mijn toekomst aan het vergooien ben en dat ik mij als één of andere bakvis gedraag..Elke dag is het wel ruzie..over iets anders wordt er niet meer gesproken! Dit is zo ontzéttend vermoeiend! Heeft er iemand een beetje raad? maak ik echt zo’n grote fout? Is dit dan echt zo schandalig?
@Ilse
Dank je wel voor je mooie persoonlijke verhaal. Ik hoop dat jullie gelukkig blijven. En dat Je wellicht in contact komt met Sarah.
@L
Bestaat (goede) raad in zo’n situatie? Het lastige is het blikveld van mensen om jullie heen. Ieders blikveld wordt al snel bepaald door twee uitersten: goed en slecht. Terwijl het alleen maar anders is! En daar is helemaal niets mis mee. Het gaat uiteindelijk om geluk. En dat gunnen jouw ouders jou ongetwijfeld. Alleen kijkend door hun bril. En die is anders dan die van jou.
Frietje 18-11-2009 18:53
@Ilse en Sarah
Ik kan me zo herkennen in jullie verhaal. Ik ben zelf 30 jaar en heb een half jaar geleden een punt gezet achter een 8 jaar durende relatie, wegens geen overeenkomsten meer (totaal naast elkaar leven). Een tweetal weken geleden heb ik op het werk een parel van 48 jaar gevonden. Al vanaf de eerste aanblik was ik tot in m’n ziel geraakt. Raar hé. Maar natuurlijk wou ik dat eerst zelf ook niet aanvaarden. Toch zijn we die dag na het werk iets gaan drinken. De dag erna ook. En vanaf toen staat hij in mijn hart gegrift… Hij brengt zo’n rust in m’n ziel. We hebben zo veel overeenkomsten qua interesses, humor, kijk op het leven, op wat genieten is. Ik ben zelf nog volop aan het wennen aan het idee van het leeftijdsverschil, vooral ivm wat anderen gaan denken. Zelf ben ik van mening dat leeftijd een zaak van het verstand is. En ik heb de gewoonte om mijn verstand niet te veel te gebruiken… Voor hem lijkt dit een groter struikelblok. Hij begint er telkens weer mee te worstelen als we niet bij elkaar zijn. Hij vindt dat hij me dat leeftijdsverschil niet mag aandoen. Ik wou dat we ook hierin zo goed zouden overeenkomen als in al de rest. Nu ben ik alleen maar bang dat onze prille relatie hier al zou eindigen nog voor ze echt een kans heeft gekregen.
Mikel 25-11-2009 16:45
Ik ben op zoek naar een persoon/stel in een relatie met leeftijdsverschil die hierover op TV zou willen praten (verschil in leeftijd, voor en nadelen, hoe buitenwereld erop reageert enz.) We willen behandelen of leeftijd wel of geen rol speelt in de liefde.
Je/jullie kunnen contact met mij opnemen via het emailadres: mikel.nijmeijer@omroepmax.nl
ik ben gaan zoeken op internet hoe en wat over leeftijd verschillen in relaties. Wat ben ik ben blij dat er behoorlijk over geschreven wordt. WAAROM? Nou ik werk in het uitgaanswereld. (breedste betekenis van het woord) Dus ik heb veel te maken met jongere vrouwen. Ik houd altijd rekening met mijn beroep dat ik afstand houd. Altijd gedaan. Met vertrouwen te maken. Nu na aantal jaren dat ik dit werk doe ken ik sommige vrouwen al wat langer. Laatste weken overkomt me iets. Liefde? Het zit zo ik ben 39 jaar meesten schatten me meestal 5 jaar jonger en mijn karakter ook. Jong trendy gekleed. etc etc. ..en kom een 20 jarige tegen die ik al wat langer ken. Je weet wel,ze koppelen je aan op hyves netwerk e.d. Maar gewoon zoals zo velen doen. Niets bijzonders. Laatste tijd ook de andere moderne communicatie middelen die voor handen zijn. overigens dat hebben wel meer vaste klanten van ons, Zij heeft deze communicatie middelen opgezocht. ik vond het goed en leuk, gewoon vriendschap. Zij is overigens geen fotomodel of blond om een cliché te noemen. Ik vind haar karakter leuk in combinatie van uiterlijk. Een gevoel dat niet beschrijven is. Nu na het werk reageert ze ook in mijn privé tijd., Vaak! Leuk. dat weet ze ook dat ik het leuk vind. Op dit moment denk ik bijna dagelijks aan haar wanneer ze niet reageert.. ik houd soms rekening mee met mijn werk om haar tegen te komen. Kennen jullie dit? Ze deelt ook vaak mee , dat ze me graag mag. Alleen als zij met haar vriendinnen is dat trekt ze een beetje terug. Ze benadrukt ook wel vaak dat ik ouder ben. Moet ik altijd om lachen. Een smile geeft ze mij wel! Maar wij hebben niets met elkaar, maar eerlijk gezegd zou ik het wel willen. Nu zit het zo. en denk laat het zo gaan en houd afstand, maar dat heb zo vaak gedaan, ik wil mijn vertrouwen in dit werk niet beschadigen etc etc Dus ik drurf die stap verder niet te nemen. Alles gaat door mijn hoofd, soms gek van te worden. Overigens ik weet niet of zij die stap accepteert,maar als ik verder ga en niet accepteert dan denk ik an mijn werk weer. ec etc. Wie kent dit? wat kan ik doen? Ik zeg alleen voor me zelf ach als het echt zover komt dan komt het wel zo, maar dat denkt zij misschien ook zo. haha. Goede collega’s van mij zien geen enkele probleem als het zo echt
@pieter
Het klinkt mij heel gezond en prettig in de oren. Misschien moet je het leeftijdsverschil vergeten en gewoon haar zien als een bijzondere vrouw en jezelf als een leuke man!
Katja 05-01-2010 21:01
Pff man wat een mooie verhalen hier van koppels met een leeftijdsverschil. Krijg er de tranen in mijn ogen van.
Ikzelf ben verliefd op een man van 47 en ik ben 27. We zijn een tijdje samen geweest maar vandaag heeft hij mij gewoon vlakaf gezegd da hij mij wil loslaten omwille van het leeftijdsverschil. Hij zegt da hij mij graag ziet en zo maar hij denk al in de toekomst. Maar waarom, mensen zouden moeten leven van dag tot dag. En trouwens, zoals hierboven ook al is gezegd..als ik nu wil samen zijn met een oudere man, heeft niemand er zaken mee. Ik zit nu maar te denken wat ik mis heb gedaan of wat hij denkt maar hij laat niks meer horen. Wordt er gek van. Ik zie hem graag en wil hem aan zijn verstand brengen dat ik niks inzit met die stomme leeftijd!!!!
John de Hartog 01-02-2010 23:16
Ik was weer eens op internet rond aan het struinen om me zelf in te kunnen prenten dat een relatie met een jongere vrouw toekomst kan hebben… Waarom? Omdat ik zelf 43 jaar ben en een relatie heb met een 27 jarige vrouw uit Slowakije die ik beroepshalve ontmoet heb. En om er meteen duidelijk in te zijn; Het is geen vrouw die op zoek is naar een westerse vent om daar een genoeglijk leventje uit te halen. Ze is een uitermate zelfstandige carriere bewuste vrouw die mij op d’r pad tegen gekomen is en net als mij een grote “vonk” voelde/voelt. Die vonk is inmiddels twee jaar geleden en vonkt nog steeds. Soms letterlijk en figuurlijk omdat we beide sterke persoonlijkheden zijn. En vaak vanuit passie en begrip.
Over ons leeftijdsverschil zegt ze altijd; we zijn niet de enigen en zullen ook niet de laatsten zijn. En over wie wie overleven zal…daar kun je heden ten dage ook niets zeggen!!
Uiteindelijk is het zo gelopen dat ik mijn keuze in m’n leven gemaakt heb, mijn onbevredigende huwelijk beeindigd heb, en momenteel uitzie naar het moment dat ze naar Nederland komt.
Ben ik helemaal van god los!? Heb geen idee. Maar de laatste twee jaren met haar hebben me gegeven wat ik in 15 jaar huwelijk gemist heb. Begrip, initiatief en ruimte zoeken om van het leven te genieten i.p.v. gedreven worden door de maatschappelijke waarden en verwachtingen.
Wat het is…. Denk liefde! En als ik het niet gedaan had, zou ik mijn hele leven met de vraag rond gelopen hebben of het was wat ik er in zag. Gelukkig heeft zij dezelfde mening. Ook zij heeft daar haar relatie opgegeven om ruimte te maken voor ONS!
suzz 09-02-2010 15:56
ilse, sarah, hoe is het nu met jullie? en lieke, is het nog gelukt met jouw artikel? Ik zou het graag willen lezen. Ik heb zelf sinds een aantal maanden een relatie met een 20 jaar oudere man en merk dat mijn omgeving daar erg veel moeite mee heeft. Zelf val ik op personen en niet op de kaartjes met informatie die eraan hangen.
RM 09-02-2010 23:08
Beste allen,
ik heb met veel interesse de vele berichten gelezen, enkele heb ik gescreened andere heb ik tweemaal gelezen. Wellicht maak ik onderdeel uit van een bijzondere uitzondering. Ik ben 25, man en was 25 jaar vrijgezel totdat ik een pracht van een vrouw tegen het lijf liep van 42. Inderdaad een verschil van 17 jaar waarbij de vrouw ouder is. Wat opviel was de herkenning en de erkenning, de ware liefde in de vorm van ‘zielsverwantschap’. En wellicht al door enkele opgevat een onsterfelijke ziel verbindt zich aan een sterfelijk lichaam. Een ziel kan oud en wijs zijn maar het lichaam jong. Wanneer beide zielen elkaar weten te raken is leeftijd, lichaam en zelfs geslacht niet meer van belang. Zijn er dan geen vervelende bijkomstigheden? tuurlijk wel, familieleden die vreemd kijken en dit recht toe recht aan uitspreken, vrienden die met lichaamstaal een vraagteken plaatsen maar verbaal anders uiten. Is dit een issue tussen ons? nee hoor, we accepteren dat wat we niet kunnen veranderen maar genieten van de verbinding die we zijn aangegaan.
D. 04-03-2010 13:04
RM, jij slaat de spijker op zijn kop….ik en mijn zielsverwante schelen 16 jaar, en jou verhaal is erg kenmerkend!
angel 06-04-2010 08:51
Ik ben 40 jaar en mijn vriend is 29 jaar….tussen hem en mijn kids gaat het super, verder tussen hem en mij ook,maar er is toch een probleem waar we niet uitkomen…..ik wil veel meer samen doen dan hij…en ik wil best af en toe eens op stap,maar hij wil echt vaak gaan feesten en heeft een flinke behoefte om met zijn vrienden dingen te doen, dus zonder mij er bij….., we komen hier niet echt uit, en ik vindt dit er moeilijk….verder hebben we geen enkel probleem.Herkent iemand dit en hoe lossen jullie dit op?
Judith 08-04-2010 20:35
Mijn vriend en ik verschillen 21 jaar. Ik ben nu 20 en hij is 41. Zijn ex vriendin is een oud-collega van mij, dat wist ik toen nog niet. Maar zij scheelden 17 jaar. Nu zou je dus denken dat hij alleen op jongere vrouwen valt, maar dat is niet waar. Hij heeft ook al eens een relatie gehad met iemand die 10 jaar ouder was.
Maar toch vind ik het heel erg moeilijk om een oudere vriend te hebben. We zijn nu ruim een jaar samen, wonen ook samen. Maar toch blijf ik met het beeld in mijn hoofd zitten dat er een grote kans bestaat dat ik in mijn 60ste al weduwe wordt. Dit lijkt me echt verschikkelijk. Of wanneer ik kinderen krijg, dat hun vader ook de opa had kunnen zijn. Ook schaam ik me soms nog tegenover mijn vrienden. Ik heb vrienden die deze relatie niet acceteren en dat maakt alles heel lastig.
We houden wel erg veel van elkaar, maar als ik heel eerlijk ben zou ik er nooit meer aan beginnen. Ik ben nu blij met mijn vriend en zou hem voor geen goud kwijt willen, maar mocht het uit raken, zal ik nooit meer iemand willen met zo een groot leeftijdsverschil.
Judith
Roos 13-04-2010 13:26
Hoi,
Mijn vriend en ik schelen 19 jaar. Hij is 39 en ik en 20. We hebben heel erg getwijfeld of we een relatie aan wilden gaan, maar zijn nu ontzettend blij dat we het gedaan hebben. Leer elkaar goed kennen, dan merk je vanzelf of er gevoel is en voldoende raakvlakken zijn om verder te gaan.
Het begin was zeker niet makkelijk. Ik kreeg veel negatieve reacties uit mijn omgeving en ben enkele vriendinnen kwijt geraakt. Toch maakt dit je alleen maar sterker.
Mijn familie moest aan onze relatie wennen,maar was wel heel blij voor ons. Zijn familie had en heeft er wel moeite mee. Ze vinden mij te jong en zien mij daardoor als onvolledig.
De toekomst blijft een ‘ moeilijk’ punt. We willen trouwen en kindjes krijgen, maar onze planning ligt net iets anders. Toch komen we er altijd samen uit. Ik wil niet dat onze kinderen een ‘oude’ vader krijgen en hij ook niet, wat tot gevolg heeft dat ik jong moeder zal worden. Dit is heel leuk, maar ook een enorme verantwoordelijkheid.
Mijn vriend heeft meer moeite met het leeftijdsverschil dan ik heb. Dit heeft vooral te maken met het feit dat hij bang is dat ik later jong weduwe word of dat ik hem zal moeten verzorgen. Ook vraagt hij me weleens wat ik bij hem (‘zo’n oude vent’) moet…Hij denkt dat ik veel van het verschil merk, maar dat is absoluut niet zo. Het is iets wat in zijn hoofd zit. Ik ben zo stapelgek op hem en ben gelukkig, dat ik hem voor geen goud zou willen missen.
Ik zie de toekomst blij tegemoet. Ik heb de man van mijn leven gevonden en van het leeftijdsverschil merk ik in het dagelijks leven (bijna) niks.
Laat je keuze alsjeblieft niet beinvloeden door wat mensen om je heen ervan vinden. Het gaat om jouw geluk!Als mensen zien dat je gelukkig bent, accepteren ze jouw keuze!
Amethyst 27-04-2010 22:49
Sinds 2 maanden heb ik een prille relatie met een man die 22 jaar ouder is dan ik. Ik ben 27, hij is 49. Voor mij is ons leeftijdsverschil nooit een issue geweest, omdat ik van mening ben dat “ouderdom”meer te maken heeft met wat er tussen je oren zit dan met wat er in je paspoort staat. Ik merk tussen ons dan ook weinig van het leeftijdsverschil. Eigenlijk merk ik het alleen wanneer hij achter de pc zit en bij de eerste de beste pop-up of ongewone melding meteen in paniek raakt en bang is dat ie het ding opblaast, terwijl ik van de generatie ben die met een toetsenbord in de hand geboren is. Hij noemt mij dan ook wel eens gekscherend zijn “miss Google”.
Tot nu toe zijn de reacties om ons heen ook alleen maar positief. Tuurlijk is er altijd wel iemand die mij een “gold digger”vindt ( terwijl mijn baan toch echt lucratiever is dan zijn café….) of die zich afvraagt wat ik nou met zo’n “ouwe kerel” moet, maar die mensen zijn in onze omgeving gelukkig op 1 hand te tellen.
Waar mijn vriend in het begin wel bang voor was, is dat ik kinderen zou willen. In tegenstelling tot een aantal dames hierboven heb ik echter geen kinderwens. Ik accepteer dat hij een kind heeft uit een eerdere relatie en ik zal nooit tussen hem en zijn zoon komen, maar zelf heb ik niet de wens kinderen te krijgen. De zoon van mijn vriend is 21 en mijn vriend heeft niet de wens nog een kind te krijgen. Daardoor is het “kinderen krijgen op latere leeftijd”dus geen issue bij ons.
Wat voor mij heel belangrijk is in onze relatie, is dat wij elkaar de vrijheid gunnen. Als ik in mijn eentje op stap ga, vindt hij dat prima en ik heb er geen moeite mee als hij ergens in zijn eentje naar toe gaat of nadat hij zijn eigen kroeg dicht heeft gedaan nog even een borrel gaat drinken.
Tegen Judith zou ik nog willen zeggen:
Laat je niet ontmoedigen door het idee dat je op je 60e alleen achter blijft. Geniet van het moois dat je nu met hem beleeft en koester iedere dag.
Van vrienden die jouw keuzes niet accepteren, kun je je afvragen wat vriendschap waard is. Echte vrienden oordelen niet en zien dat hij jou gelukkig maakt.
Marije 03-05-2010 14:23
Hallo,
ik ben een meisje van 15 en ga nu met een jongen van 25, ik vind hem echt het einde! alleen ik durf het echt niet tegen mijn ouders en de buitenwereld te vertellen. ze weten wel dat ik een keer met hem gezoend heb, maar dat is ook het enige want daar kreeg ik al ontzettend veel commentaar op, overgens weten mijn ouders dat niet ,die weten eigenlijk helemaal niets van zijn bestaan maar mij vraag is zijn er meer die dit ook hebben meegemaakt? en hoe hebben jullie je ouders dit vertelt? want 15 en 25 word vaak niet geaccepteerd.. ik baal er echt ontzettend van want ik zou het het liefst ook vertellen maar die reacties zitten mij echt heel erg dwars…
liefs.
Alicia. 04-05-2010 20:25
@Marije
ik zou je geen raad kunnen geven maar het komt me welbekend voor. Ik ben nu zelf 14 enik kijk en val alleen maar op oudere jonges van in de 20. Ikweet zelf ook niet wat ik er mee moetdoen…
Liefs.
Marije 07-05-2010 20:11
@ alicia.
vervelend he die dingen. Ik vind het zo oneerlijk, als hij 18 was was er niets aan de hand of ik 18 maar nu.. en de reacties zijn zo vervelend ik durf het niet eens te vertellen. Waar ik vreselijk van baal want het liefst zou ik het de hele wereld vertellen en dat ze allemaal blij voor me waren maar ik weet dat dat niet zo is, en dat het anders is. maar ja mijn ouders ik hb ook geen idee hoe ik het moet brengen..
iemand in hetzelfde schuitje gezeten?
liefs.
Amethyst 09-05-2010 14:31
@Marije en @ Alicia:
Zoals je in mijn eerste post kunt lezen heb ik nu een relatie met een man die 22 jaar ouder is dan ik. De voorkeur voor oudere mannen zat er bij mij echter ook al vrij jong in. Toen ik 16 was heb ik ruim anderhalf jaar iets gehad met een man die 10 jaar ouder was dan ik.
Ik heb mijn ouders vrijwel meteen verteld hoe de vork in de steel zat. Ondanks dat ze eerst wel wat bezorgd waren vonden ze het wel fijn dat ik er eerlijk over was. Omdat ik er niet stiekem over deed, hadden ze er minder moeite mee om mij te vertrouwen in mijn keuze.
Nou moet ik er wel even bij vermelden dat mijn ouders vrij ruimdenkend zijn en dat ik niet iemand ben die in 7 sloten tegelijk loopt, dus de mate waarin jullie ouders de keuze voor een oudere vriend zullen accepteren, ligt ook voor een deel aan je eigen karakter de relatie tussen jou en je ouders.
Mijn ervaring is, dat dat makkelijker gaat als je open en eerlijk bent en je je ouders de kans geeft je vriend te leren kennen.
justme 16-05-2010 19:23
@ angel:
11 jaar is ook exact het leeftijdsverschil tussen mijn vriend en ik (hij 25, ik 36). Met de kinderen is hij super en ook met mij. Hij is de eerste en enige man die mij zo hard vrouw kan voelen zoals ik nu doe. Het klikt op alle vlakken enorm goed: werk, interesses, humor, seks,….
We waren eerst de beste vrienden en hebben gemerkt dat we meer voelden voor elkaar dan alleen vriendschap en nu zijn we al een aantal maanden samen. Ook al komen we naar buiten als een koppel : we gaan naar de cinema, uit eten, terrasje doen. Toch weet nog bijna niemand dat wij een relatie hebben. Zijn ouders weten dat we heel goed bevriend zijn (we zijn bijna dagelijks samen) maar toch is er iets dat ons weerhoudt om onze relatie officieel openbaar te maken.
We genieten nu van elkaar en hopen dat het mag blijven duren, maar de angst voor negatieve reacties zit er toch wel een beetje in.
Langs de andere zijn we ook nog maar een paar maanden echt samen en misschien willen we beiden nog wat meer zekerheid alvorens het aan de grote klok te hangen.
Samen uitgaan is er daardoor in het weekend nog niet van gekomen. Hij gaat met zijn vrienden weg en ik met de mijne of blijf thuis met de kinderen of hij blijft gewoon thuis bij mij of ik bij hem.
Ik denk gewoon soms dat het voor hem iets moeilijker is om dit alles te aanvaarden. Ik weet dat hij me graag ziet, dat laat hij me genoeg merken, maar het ultieme bewijs zou toch zijn dat hij er ook voor zijn familie voor uitkomt.
En ik hoop dat die dag gauw mag komen.
yasin 21-05-2010 15:14
Heel erg leuk, inspirerend om alle reacties op dit topic te lezen.
Zelf heb ik onlangs een man ontmoet die 14 jaar ouder is, ik 28 en hij 42.
Een aantal keren tijd met elkaar doorgebracht, en je voelt in iedere cel in je lijf dat niets meer hetzelfde zal zijn als daarvoor. Je zonnevlecht heeft oranje vlam gevat, een diep vertrouwen en een klaar zicht. Wanneer vuur van water houdt draait de wereld anders.
Toch stuntel ik met mijn ego/ratio sinds afgelopen dinsdag, toen voor het eerst met elkaar gezoend. De aantal ontmoetingen daarvoor konden nog beschouwd worden als diep-vriendschappelijke ontmoetingen. Nu niet meer. Mijn ego maakt me onrustig, over het leeftijdsverschil, mijn levensovertuiging over man, gezin, boom en beest, wat zullen de reacties zijn, voel ik nou echt wat ik voel of zijn dit dwaze verliefde gevoelens, alles in twijfel trekken etc etc?
Normaliter slaan deze dwaze verliefde gevoelens bij mij snel om in begeerte, droomvluchten en hebben.
Het kennen van deze man geeft het gevoel van: Zonder te willen of te hebben, gewoon om te Zijn.
En mijn ziel smult ervan om mee te praten tijdens gesprekken, alsof mijn ziel een 1000 jaar gezwegen heeft en dat als een achtergrond muziekje maar mee blijft doen!
De gevoelens die hij mij geeft, die ik van hem krijg. Bijzonder.
We schelen dag en nacht, polariteit in alles, de perfecte illustratie voor dualiteit, maar toch zo verbonden.
Nu ga ik 100 keer tegen mijzelf zeggen: Volg je hart!
mijn naam is Sophie Franken en ik werk op de redactie van Cafe de Liefde van de VPRO.
Voor een van onze uitzendingen zijn wij nog op zoek naar stellen met een leeftijdsverschil, dit omdat wij meer begrip willen creëren voor dit onderwerp. Wij hebben gemerkt dat veel mensen toch wel met bepaalde vooroordelen naar deze relaties kijken. Vorig seizoen hebben we ook een stel gehad met een groot leeftijdsverschil, ook hierbij was ons doel meer openheid te creëren.
Wij zijn een erg integer programma, voor meer informatie en voorbeelden kunt u kijken op onze site: www.cafedeliefde.nl/ , linksonder kunt u dan op uitzendingen klikken.
Mocht u het nou leuk lijken om mee te helpen of gewoon wat meer informatie te krijgen kunt u contact op nemen met s.franken@vpro.nl of met het telefoonnummer 035-6712304.
Alvast bedankt voor uw reactie!
Met vriendelijke groet,
Sophie Franken
c anoniempje 25-05-2010 20:53
hallo mensen ,
ik ben een meid van 20 en heb en relatie met een man van 45
dus het leeftijds verschil is 25 jaaren we hebebn nu minsten 1jaar iets samen
en das best veel denkne de meeste mensen
het tis heel raar maar waar we houden aller bij van elkaar
we hebben en tijd gehad dat we het beide niet meer wisten omdat ik nog jong ben
en van het leven wil genieten en dat ik nog heel veel dingen kan doen
we hebebn echt goed over na gedacht samen we zijn aller bij er wel van overtuigd dat
we aller bij echt heel veel van elkaar houden ondanks ons leeftijds verschil
we denken wel in ons achter hoofden van wat we doen kna eigenlijks niet maarjha
er zit iets in ons. onze gevoelens en liefde is zo sterkt dat we niet meer zonder elkaar kunnen we hebben het geprobeerd om tog er een punt achter tezetten achter onze relatie hoe moeilijk het ook is we hebben het 2 dagen vol gehouden langer konden we het niet aan hij was gigantisch kapot er van steed smaar huilen en hij wist geen raart meer en net zo bij mij ik was ook kapot en toen heb ik maar weer contact met hem op genomen omdat ik echt niet zonder hem kan en hij ook niet zonder mij
dus hebben we besloten om tog onze relatie door tezetten en we zien wel waar het schip beland samen
tis wel even wennen omdat heel wat mensen raar opkijken zo jonge meid met zon ouwe kerel over straat loopt maarjha tis ons leven wij hebebn er voor gekozen om samen door het leven tegaan en wat andere ook denken laat ze maar denken
tis ons leven en niet de hune
ik ben gellukig met hem en hij ook met mij van mij maakt het leeftijd geen punt uit het gaat hier om liefde en dat we ziels veel van elkaar houden
dus mijn vraag is :
Is het raar dat ik en relatie met en man van 45 heb qua 25 jaar leeftijds verschil?
anoniempje
Peter 26-05-2010 08:35
Hallo,
Wij zijn 52 en 18, zij dus aanzienlijk jonger dan ik. We kennen elkaar een half jaar, er was direct een klik, een goede verstandhouding en brede discussie. Sinds een 3tal weken noemen we het een relatie, na nachten vol gesprek en discussie.
Ik wil een beeld geven van wat zich tussen mijn oren afspeelde, noem het mijn overwegingen.
Zij is overduidelijk een vrouw, weet wat ze wil met een ontwikkelde mening. Ze zoekt geen papa, kan me aan en heeft initieel al mijn rationele bezwaren van tafel geveegd.
Alle pijnlijke leermomenten uit mijn verleden zijn de revue gepasseerd en ik durf nog steeds. Mijn dochter is ouder dan zij en haar moeder jonger dan mij. (ik heb een goed gesprek gehad met haar moeder, die ons de zegen gaf)
Ik mag haar niets (gaan) ontzeggen in haar leven en zij moet een zelfstandig leven opbouwen. Niet uit lijfsbehoud maar omdat ons idee van een relatie , 2 mensen die vanuit zelfstandigheid samen komen is. Zij gaat nog vele jaren studeren en wil kinderen. Ik kan dat aan en ga (dus) nooit met pensioen.
Die vele keren in mijn leven dat ik vanwege het rationele mijn gevoel wegstopte, heb ik mezelf gestraft. Deze ronde volg ik mijn gevoel.
We gaan er voor, verliezen ‘vrienden’ en negeren de oppervlakkige blikken en opmerkingen. Spelen er soms mee, het versterkt de band.
Muziek, uitgaan, voetbal met de kids, etc…..elke relatie is geven en nemen. dit lukt alleen als de liefde echt is en de dialoog daar.
Dit schrijven helpt mij, misschien jou ook.
Density 27-05-2010 14:50
Ik ben een vrouw van 36 en heb een hele lieve vriend die 13 jaar jonger is.
We hebben elkaar leren kennen in het uitgaanscircuit als one-night stand. De gedachte dat dit een relatie zou kunnen worden is nooit in me op gekomen door het leeftijdsverschil. Ik had al 2 realties achter de rug en wilde niet weer in een relatie stappen waarin we moeilijkheden tegen zouden komen, die we op voorhand al zouden kunnen voorspellen zoals; kinderwens van mij, de omgeving die ons niet zou accepteren…nee de gedachte tot een relatie kwam niet bij me op.
Echter bleven we elkaar zien omdat voor hij mij bleef benaderen om leuke dingen te gaan doen.
Hij zag het helemaal zitten met mij, maar ik hield afstand tot een relatie.
Nu 1,5 jaar verder wonen we inmiddels samen.
We hebben voor elkaar gekozen en omdat we graag bij elkaar wilden zijn hebben we besloten snel samen te gaan wonen; we konden er maar beter snel achter komen of een relatie mogelijk was en zo niet dan konden we beide verder met ons eigen leven.
We zijn erg gelukkig met elkaar, maar we zijn ons ervan bewust dat het verschil in leeftijd er is; vriendengroep die allebei in hele anders fases in het leven zitten waardoor en weinig aansluiting is, het samen dingen doen die voor mij al wel bekend zijn, maar voor hem nieuw, de kinderwens die bij hem nog niet leeft, het kopen van een woning samen en hij die liever iets wil huren want het is best een grote stap om te gaan kopen enz enz.. Dit zijn de dingen waar we nu mee om moeten leren gaan. Daarnaast is het natuurlijk ook de toekomst die anders is dan voor “gewone”koppels; zijn kinderwens die waarschijnlijk op latere leeftijd belangrijk gaat wordenvoor hem, de fitheid die bij mij eerder zal afnemen, ik stop eerder met werken en kan later genieten als hij nog moet werken enz enz. Nee ik probeer al deze dedachten maar niet te vaak te laten passeren, we kunnen niet in de toekomst kijken.
Maar daarnaast geeft deze relatie me een heel gelukkig gevoel en dat is wederzijds.
x 27-05-2010 15:03
ik ben zelf 15 en mn vriend is 20 , 5 jaar verschil maar we merken het echt weinig. ben zelf ook vry zelfstandig. de omgeving zegt echt AL-TYD rare dingen, mja daar moet je tegen kunnen 🙂 8 maandjes en laat hem nooit meer los.
Marije 05-06-2010 13:41
wat een leuke reacties hier te lezen!
naja ik was dus dat meisje die 15 is met een jongen van 25. en wij hebben het openbaar gemaakt, en het is super gegaan. tuurlyk zijn er wel reacties van; hmm wel een leeftijdsverschil he, maar over het al gemeen vallen ze best wel mee. Mijjn ouders staan er ook positief tegen over ,hij komt hier nu gewoon normaal over de vloer en ze accepteren het. zijn ouders accepteren het ook al vinden ze me nog wel jong maar ja dat is dan maar zo. Wij zijn gelukkig met elkaar en dat vinden onze ouders belangrijk! ik heb er zelf ook heel erg mee gezeten met het openbaar maken maar ben blij dat ik het heb gedaan. niets hoeft nu meer stiekem en dat voelt een stuk beter. dus laat je niet weerhouden en volg je hart.
xx liefs Marije.
Cynthia 17-06-2010 14:50
Ik ben 41 en getrouwd met een 15 jaar oudere man met 3 volwassen kinderen. Ook ik ben dol op hem en we stimuleren elkaar in alles. Voor ons is het meer dan goed zo, maar vooral voor de jonge meiden op dit forum: denk ook goed na, er zijn nadelen aan het hebben van een relatie met veel leeftijdsverschil. voorbeeldje:
Mijn stiefdochter van 21 woont bij ons in huis, en is gevallen voor een 41-jarige man. De relatie duurt al zeker een half jaar maar hij heeft volgens haar nog niet de behoefte gehad om haar familie te ontmoeten. Met het gevolg dat ik dus heel boos op hem ben. Lekker begin! Als 41-jarige vent hoor je het verstand en de ballen te hebben om de familie van je vriendin onder ogen te komen, ook al is dat misschien geen leuke ontmoeting. Op zijn leeftijd zou hij moeten begrijpen dat haar familie sceptisch is en zich zorgen maakt, maar in plaats daarvan heeft hij (en zij ook wel maar zij is nog zo jong) afstand gecreëerd tussen haar en haar familie. Of hij wil zich niet aanpassen of hij heeft geen serieuze bedoelingen met haar. Het schijnt dat hij zich nu wel wil gaan voorstellen, en we zeggen heus geen nee, maar begrijpen jullie een beetje dat het leuke er wel een beetje af is?
Dit voorbeeld noem ik om het volgende te zeggen: (zal misschien veel van alle jonge verliefde meiden hier tegen het zere been te schoppen) Ik denk dat de meeste jonge meiden van zeg onder de 22 nog niet volwassen genoeg zijn om met een man van boven de 40 aan te komen. Als jullie 30 zijn en hij 50, is het een ander verhaal, en dan nog is het ingewikkeld genoeg.
Jullie moeten er in ieder geval niet te licht over denken. Je kunt heel volwassen verliefd zijn maar het ontbreekt je nu eenmaal ook aan levenservaring. Zeker bij degenen die nog thuis wonen, of die nog niet werken. Het leven gaat zo snel, en voor je het weet ben je 40 of 50. Veruit de meeste mensen worden 2, 3 keer in hun leven zo verliefd als jullie nu zijn. Kijk om je heen, veel liefdes houden geen stand, niet omdat ze in het begin niet van elkaar hielden, maar omdat het leven gaat zoals het gaat, mensen veranderen. En nee natuurlijk heb je ook geen garanties als je met een leeftijdgenoot een relatie hebt, maar een groot leeftijdsverschil zal niet helpen. Gaan jullie met elkaar meegroeien straks of word het verschil juist groter? Er zijn dingen waar jullie op kunnen letten om te checken of de relatie echt toekomst heeft. Wil je samenwonen? Wil je financieel voor jezelf kunnen zorgen? Wil je kinderen? Praat er nu al over of hij ze ook wil, en wanneer. Je kinderen zullen of een oude papa krijgen, of om dat te voorkomen, wil je zelf soms op zeer jonge leeftijd al kinderen? Word je daar gelukkig van? Laat hij je vrij in de dingen die jij op jouw jonge leeftijd graag wilt doen? Doe je dingen maar niet omdat je weet dat hij dat niet kan of wil? Zou hij het erg vinden als je zegt, ik wil voor 3 maanden alleen op reis, of 2 weken feesten op Ibiza? Pas jij je aan aan zijn vrienden en zijn wereld? En gaat hij met jouw vrienden mee op stap of mee op vakantie? Of zijn jullie meestal met z’n tweetjes. Probeer jij hem te veranderen, ‘jonger’ te maken door hem mee te nemen naar kroegen of kleding te laten dragen die hij normaal nooit zou aantrekken. Wil hij jouw familie en vrienden serieus leren kennen? Als hij al denkt aan het einde van zijn carrière als hij 57 is, ben jij met je 37ste in de bloei van je leven, zowel qua carrière als moeder en zie je er nog stralend uit. Met een partner van je eigen leeftijd zou je dan misschien beslissen om beiden in het buitenland of in een andere stad te gaan wonen of werken. Hij wil dat misschien niet meer. En als hij straks 80 jaar is ben jij pas 60. En 60 lijkt nu misschien ook mega oud, maar het verschil tussen een 60-jarige en een 80-jarige is enorm, en veel groter dan 25 en 45. JIJ mag straks voor hem zorgen, en jij bent degene die straks achterblijft op vrij jonge leeftijd, maar dan ben je ook weer te oud om je leven opnieuw te beginnen. Nou tot zover al deze depressieve mededelingen :), maar het is handig om je te realiseren dat dit kan gebeuren als je deze relatie doorzet, meer waarschijnlijk dan met iemand van je eigen leeftijd. Natuurlijk moet je voor de liefde gaan!! maar zet de roze bril op tijd af en kijk of de liefde sterk genoeg is. Je moet voor jezelf zorgen met het oog op de toekomst. Ik ga ervan uit dat ik nog 35 jaar met mijn liefde mag leven, dan is hij 91, maar soms grijpt me de angst dat hij op zijn 60ste dood neervalt tijdens een partijtje tennis! Hij heeft de leeftijd he 🙂 kortom meiden, hoe zeer ik jullie verliefde en emotionele teksten begrijp, je leeft maar 1 keer, en hij ook, dus begin er alleen aan als jullie samen de consequenties ook accepteren. Veel liefde en wijsheid toegewenst 🙂 !
Ikke86 19-07-2010 10:39
Ik ben 23 jaar, in augustus word ik 24. Mijn vriend is 48 jaar.
We zijn nu 14 maanden samen en sinds dag 1 klikt het gewoon ontzettend goed!
We hebben elkaar ontmoet met een landelijk uitje van het werk. Hij was nog getrouwd en ik had een relatie. We hebben toch de stap genomen om af te spreken en om iets te drinken.
Het voelde allemaal zo goed, dat we beiden in de war waren. We hebben onze relaties toen nog een tijdje aangekeken maar het ging gewoon niet meer. Hij was net twee jaar getrouwd en al ruim 12 jaar samen. We hebben onze relaties beiden beeindigd. Het probleem was wel dat hij nog een huis had.
Zij wonen nog samen in die woning. Wat natuurlijk bij veel problemen opleverde, omdat hij gewoon nog bij zijn ex woonde. Maar goed…. veel over gesproken en toch maar geaccepteerd.
Zij is van ons op de hoogte en nog steeds op zoek naar een woning. Het huis is erg duur, dus de verkoop gaat moeizaam. Ieder weekend zijn we samen. Soms zien we elkaar ook door deweeks, maar meestal zijn de weekenden van ‘ons’.
Hij zit in de muziek en had eerder een band waar zijn exvrouw de zangeres was. Daar moet hij af en toe nog invallen. Dat vind ik ook niet leuk en vooral niet omdat het met haar is en in het weekend valt.
Maar goed…. het geld is voor het goede doel.
Hij is eerder getrouwd geweest en heeft een zoon. Zijn zoon is 20 jaar dus dat is best vreemd in het begin. Het klikt ontzettend goed, met iedereen van zijn familie trouwens. Zijn moeder is nog ouder als mijn oma, maar ook daar kan ik goed mee praten en kan ik het goed mee vinden.
Tussen ons gaat het zo ontzettend goed en we zijn echt stapel gek op elkaar. We delen dezelfde interesses en hebben dezelfde humor. Het is niet zo dat we niet met elkaar kunnen praten, want hij praat meer met mij dan in de relaties die hij hiervoor heeft gehad. mijn ouders accepteren het allemaal niet. Aan de ene kant begrijp ik dat want ze kijken voornamelijk naar zijn verleden en mijn toekomst.
Hij wil niet meer trouwen en geen kinderen. Samenwonen ook (nog) niet, want hij wil eindelijk eens een plek voor zich zelf hebben. geen slecht idee want heeft hij nooit gehad.
Ik hoef ook niet samen te wonen want zo hebben we beiden een plek om ons terug te trekken. Zo verliezen we ook niets, stel dat het ooit mis gaat.
Aan kinderen denk ik nu ook niet, en stel dat het wel komt die gevoelens, zal ik dan de relatie moeten eindigen. Ik wil zo graag mijn leven met hem delen, maar lig er dag en nacht wakker van wat mijn familie en ouders er van denken. Ze willen niet dat ik het stop, maar ze willen wel dat ik er goed over nadenk en dat ik aan mijn toekomst denk. Ze zijn bang dat zijn gevoelens naar mij niet oprecht zijn.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk omdat ik wel weet hoe hij is. Ze hebben hem nog nooit ontmoet of gezien.
Nadat het huis is verkocht gaat hij een andere woning kopen. We hebben dan beiden de sleutels van elkaars huis en zullen elkaar dan ook vaker zien. We wonen nu nog geen half uur van elkaar vandaan. Ik woonde eerst in het Oosten en sinds een tijd in het Westen. Ook was hij de reden dat ik ging verhuizen.
Daarvan heb ik geen spijt, maar vind het moeilijk hoe mijn ouders er over denken.
Ik vraag mij af hoe mensen mijn situatie vinden en of zij zich hierin kunnen verplaatsen. Hoe de toekomst er uit ziet weet niemand, ook niet als ie van mijn leeftijd was geweest.
Ik wil zo graag met hem verder en we hebben nog zoveel op onze to-do lijst staan!
we doen ontzettend veel leuke dingen samen en iederen schat hem ongeveer 10 jaar jonger. Hij ziet er echt goed uit en gedraagt zich ook jong. Dit maakt alles voor mij compleet….
Het is zo moeilijk…
n 28-07-2010 02:08
gewoon voor de liefde gaan…..en je als je ouders echt om je geven accepteren ze jouw keuzes….niemand kent de toekomst…veel sterkte
ik ben een meisje van 15.
ben stapel op een jongen van 33.
ik weet niet hoe ik het hem moet vertellen, we hebben al veel gedaan, maar ik weet niet wat hij wil.
ik zit er erg mee, had niet verwacht dat ik ooit verliefd zou worden op een oudere man.
mijn ouders vertellen zou ik nooit doen.
maar weet niet wat ik nu moet doen.
wil gewoon gelukkig zijn met hem,,
nikki 07-09-2010 14:49
ik ben zelf bijna 18 en heb een vriend die bijna 24 is, het verschil is 6 jaar
ik vond het best veel maar iedereen zegt het is maar eencijfer
en dat klopt leeftijd is maar een cijfer.
en als je echt verliefd bent dan overleef je het leeftijdsverschil wel:)
suze 10-09-2010 13:18
Hallo allemaal..
Ik ben een meisje van 23 jaar en sta op het punt een relatie te beginnen met een geweldige jongen van 33 jaar.. Het ene moment wil ik ervoor gaan maar soms slaat de twijfel toch wel eens toe.. Ik wil er goed over nadenken zodat ik echt zeker ben van mijn keuze..
Over leeftijd valt niet te twisten nee.
Ikzelf ben 24jaar en heb een relatie met een vrouw van 44jaar.
Maar de laatste tijd, gaat het bergafwaarts en eerlijk gezegd, het komt niet door ons leeftijds verschil.
Ik mis het dat we groeien, zij staat nog steeds waar ze stond, ze groeit niet. Ze leert niets.
Mijn ontwikkeling wordt daardoor ook geblokkeerd.
Als leeftijds verschil echt zopveel inpact zou moeten hebben, zou zij mij moeten ontgroeien.
Bij ons is het omgekeerd. Het lijkt wel of ik volwassener wordt en zij stil blijft staan.
Het is belangrijk dat je je samen fijn voelt, je je kunt ontwikkelen, alleen en samen.
Leeftijd is je gegeven.
Kiezen voor de liefde doe je zelf. Als leeftijd je in de weg zit, laat je misschien de liefde van je leven lopen.
Twijfel. Is er een grens aan het verschil in jaren tussen man en vrouw als zij met elkaar verder willen? Of maakt het gat in jaren niets uit en gaat het om andere dingen? Ergens op internet las ik dat een verschil van 10 jaar alleen te merken is als het gaat om muziek. Doe Maar versus Bløf denk ik dan.
Maar een dergelijk verschil lijkt mij geen obstakel voor een liefdevolle en geslaagde relatie. Maar misschien is er toch een grens; als het niet vijf of 10 jaar is, dan misschien wel 11 of 14 jaar. Wie weet het? En wie kan het weten? Misschien gaat het juist niet om de leeftijd, maar om de personen. En om de liefde die zij voor elkaar voelen. Maar hoe belangrijk is de omgeving: de meningen, opmerkingen en veroordelingen? Of overwint de liefde alles?
Zeker als je net verliefd bent, kijk je niet op een jaar meer of minder lijkt mij. Dan zijn andere dingen belangrijker. Maar wat als je langer bij elkaar bent? Trouwen, uitgaan, kinderen; het zijn voorbeelden van onderwerpen die in veel relaties van wezenlijk belang zijn. En voor mijn gevoel telt leeftijd dan zeker mee. En misschien telt leeftijd minder als de levensfase qua werk of studie gelijk is. Of minder merk je het op jongere en flink oudere leeftijd wel minder dan dat het telt op de leeftijd van kinderen en werken. Tenminste dat kan ik mij allemaal zo voorstellen.
Toch ga ik voor de aloude wijsheid: liefde overwint alles!
Doe Maar – Smoorverliefd (1981)
Bløf – Harder dan ik hebben kan (1999)
Geschreven op: vrijdag 30 januari 2009
Meer en meer bekruipt mij het idee dat we de leerlingen op de basisschool niet meer kind laten zijn, maar ze als een product beschouwen. En producten moeten gemeten kunnen worden, anders kunnen aandeelhouders (overheid, ouders?) niet tevreden worden gesteld. Dus hoor je als beetje basisschool de Cito B.V. in om toetsen te leveren, waar je van groep 1 tot en met groep 8 de leerlingen mee kan lastigvallen. Of ze nu willen of niet en of het nu zinvol is of niet. Kinderen hebben niets in te brengen tenslotte.
Nu is die Cito B.V. weer met iets nieuws gekomen: de Intelligentietest. Volgens de toetsenbrigade wordt dankzij deze test duidelijk wat het verschil is tussen de capaciteiten van een kind en wat de leervorderingen zijn. Dit laatste dient uiteraard gemeten te worden met een andere toets van de Cito B.V.: de Eindtoets Basisonderwijs. Om ouders meer te betrekken bij de toetsellende is er nu ook een Eindtoets voor ouders. Volgens de makers van de Eindtoets meet deze toets indirect een aantal eigenschappen die van groot belang zijn voor de (verdere) schoolcarrière zoals leertempo, concentratie, motivatie, doorzettingsvermogen en intelligentie. Volgens hen presteren de meeste kinderen op de Eindtoets conform hun capaciteiten. Dit geldt dan weer niet voor alle leerlingen, want door bijvoorbeeld een gebrek aan motivatie of stimulans steken zij minder op van het basisonderwijs, dan hun even intelligente leeftijdsgenootjes die wél gemotiveerd zijn om te leren.
En om de aandeelhouders tevreden te houden, kan een een basisschool nu dus het verschil tussen capaciteiten en leervorderingen direct zichtbaar maken, door een Intelligentietest naast de Eindtoets Basisonderwijs af te nemen. De test duurt ongeveer een uur en een kwartier. En na de afname van de Intelligentietest stuurt de school het antwoordblad naar de Cito B.V. retour. De school ontvangt vervolgens een Leerlingrapport met het best passende brugklastype voor de leerlingen en een rapportage met hun intelligentie-index.
Nu hebben we toch bijna alles in kaart om de leerlingen op de juiste plek in het voortgezet onderwijs te plaatsen lijkt mij. Of moet de creativiteit nog gemeten worden? Of de conditie of …
Het was al langer bekend dat op veel basisscholen het startniveau Nederlandse taal in groep 3 bij een relevant grote groep te wensen overlaat. Het betreft vooral scholen met veel allochtone kinderen in de laagste groepen en scholen in streken waar meer dan gemiddeld dialect wordt gesproken. Ik zou wel eens willen weten welke groep het grootst is; als je de media mag geloven de allochtone groep, maar mijn inschatting is dat het precies andersom is.
De Amsterdamse basisscholen krijgen nu via de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling de beschikking over de Basiswoordenlijst Amsterdamse Kleuters. Deze lijst is bedoeld als praktisch hulpmiddel voor leerkrachten om de woordenschat van leerlingen in de onderbouw uit te breiden. Het doel is dat alle leerlingen die naar groep drie gaan, minimaal 2.000 tot 3.000 dezelfde woorden beheersen. Volgens onderzoekers bevordert dit het succesvol leren lezen vanaf groep drie. In theorie klinkt dit goed en logisch maar ik vraag mij af of de praktijk niet weerbarstiger is. Los nog van het feit dat ook de afgelopen decennia leerkrachten op allerlei manieren hard hebben gewerkt aan het vergroten van de woordenschat. En het resultaat van al die inspanningen is erg wisselend gebleken. Dus waarom kan een uniforme woordenlijst daar nu opeens verandering inbrengen?
De basiswoordenlijst is ontwikkeld door het Instituut voor Taalonderzoek en Taalonderwijs Anderstaligen (ITTA), een onderdeel van de Universiteit van Amsterdam. Uiteindelijk is gekozen om voor leerkrachten van groep 1 en 2 van het basisonderwijs placemats te maken, met daarop de woorden uit de Basiswoordenlijst. Ieder placemat bestaat uit twee kanten. Op de ene kant staan 1.000 basiswoorden op alfabetische volgorde plus nog eens 500 extra woorden. Op de andere kant staan dezelfde woorden onder verschillende thema’s.
De placemats zijn voor iedereen te downloaden op de website van DMO. Ook de handreiking voor leerkrachten is hier te vinden.
Met de komst van nieuwe leerkrachten in de basisscholen veranderd ook het aanzicht van de school en de teams. Het overgrote deel van de nieuwe leerkrachten is vrouw en jong en dat geeft kleur aan het onderwijs merk ik. Gaven of geven ‘oudere’ leerkrachten geen kleur aan het onderwijs dan? Jawel, maar toch is het anders. Het zal de leeftijd zijn, de tijdsperiode of een veranderende maatschappij.
Jaren geleden kwam je op de gemiddelde basisschool geen minirokjes tegen en zag je geen duidelijke decolletés of BH-bandjes of spannende kousen. Gezien de leeftijd van de meeste dames destijds was dat maar goed ook denk ik. En bij de heren kan ik mij helemaal niets voorstellen op dit punt. Tegenwoordig zie je dit soort kleedgedrag wel en als het weer warmer wordt, zie je soms opeens vaders hun kinderen de klas inbrengen terwijl ze het daar in de winter te druk voor hebben. Een vreemd fenomeen, maar wel grappig om te zien.
Ook de gespreksonderwerpen in de lerarenkamer zijn aan verandering onderhevig. Eerder ging het vaak over babies, oppassen op kleinkinderen, vervelende leerlingen en lastige ouders. Tegenwoordig gaat het zonder blikken of verblozen over sex, uitgaan, versieren en lichaamsdelen. Allemaal onderwerpen die bij het leven van de moderne jonge juf horen neem ik aan. En waarom ook niet. Ook dit is best leuk om aan te horen en soms zelfs over mee te praten.
Toch ben ik benieuwd of de kleding en de gespreksonderwerpen ook gaan veranderen met de tijd. De leerkrachten worden ouder, gaan trouwen, babies dienen zich aan en hun leven veranderd. Is ook hier sprake van een weerkerend fenomeen of hoort het echt bij de huidige tijd?
Storm 31-01-2009 08:21
Onderwijszaken 